Het epos Walking Dead blijft zonder twijfel de koploper van de betere zombiestrip. Zelfs mensen die niet veel met het zombiegenre hebben, zullen deze serie best kunnen smaken.
Het geheim zit hem in het verhaal achter het verhaal. De zombies vormen een voortdurende dreiging maar zijn inwisselbaar met andere bedreigingen. Het zijn vooral de intermenselijke relaties die van dit verhaal een realistisch avontuur maken. Scenarist Kirkman moet in zijn schrijversstulpje een immens schema hebben hangen om de verschillende karakters en hun onderlinge reacties in beeld te brengen. Dat alles koppelt hij aan een niet onaardig modern Oedipusverhaal in een onwezenlijke, apocalyptische setting
Deel 8 liet de lezer wat radeloos achter. Heel wat hoofdpersonages schoten er het leven bij in. Alleen Rick en zijn zoontje Carl zijn ontsnapt aan het bloedbad dat is aangericht door de gestoorde ‘gouverneur’ uit Woodbury. Ze laten de ooit zo veilige gevangenis achter zich en moeten nu overleven in de vrije natuur, waar het gevaar altijd op de loer ligt en elke confrontatie met de levende doden hun laatste kan zijn. Voor hen telt nog maar één ding: overleven.
De vader-zoonrelatie krijgt in dit deel de ultieme hoofdrol. Carl moet instaan voor de veiligheid van zijn zwaargewonde vader terwijl hij hem de dood van zijn moeder en zus verwijt. Terwijl Carl vecht met zijn innerlijke demonen, wordt de lezer steeds weer opgeschrikt door de plotse gevaren die de kop opsteken. Het feit dat Kirkman er zijn hand niet voor omdraait om een hoofdpersonage het loodje te laten leggen, maakt het lezen van de strip des te spannender.
In deel 10 gaan Rick, Carl en de intussen gevonden overlevenden verder op hun oorspronkelijke weg naar Washington D.C. Alleen daar, zo beweert de wetenschapper Eugene, kan een einde worden gemaakt aan de wereldwijde plaag die ervoor zorgt dat de doden weer tot leven komen. De overlevenden komen een gevreesde “horde” zombies tegen, een samenvloeiing van verschillende groepen die elkaar slaafs volgen en zo een enorme groep van honderden levende doden vormen. Naast de suspens is dit deel misschien ook psychologisch het sterkste. De verwerking van de gebeurtenissen blijft bij alle personages op een verschillende manier knagen.
De Engelstalige uitgave is intussen al aan deel 16 toe, dat net als alle andere delen in de V.S. bovenaan de strip-top-10 staat. Het idee blijkt dus nog steeds niet uitgemolken te zijn en biedt nog genoeg invalshoeken om te blijven boeien. De mooie uitgave van Sylvester, die zeker die van de Engelstalige uitgaven overstijgt, doet je uitkijken naar de inhoud die nooit teleurstelt. Knap leesvoer dat gerust nog een aantal delen mag verderlopen.
