Laatst stapte ik van de bus in het centrum van Brussel, en terwijl ik de straat wilde oversteken kwam er als uit het niets een brommer op minder dan een halve meter van mijn neus langsgepeerd. Mijn hart stond een tijdje – noem het een seconde – stil, maar ik vergat het hele voorval eigenlijk meteen weer om er nu, enkele dagen later, weer aan terug te denken. Nu mijn hart opnieuw een seconde heeft stilgestaan. Milk Inc. komt naar Rock Werchter.
Nee, ik ben geen hartpatiënt, ik ga naar de dokter voor tal van andere mankementen, maar niet omdat er iets scheelt aan mijn hart. Ook schrik ik niet snel: niet van iemand die plots achter mijn rug staat en evenmin van schokkend nieuws, een ongeluk, een aardbeving, een beurscrash, whatever. Sommige dingen zijn echter tastbaarder, alsof je ze beter begrijpt, omdat je ermee vertrouwd bent. Als er over Rock Werchter gepraat wordt, dan kan ik me daar iets bij voorstellen. Ik ben daar namelijk ooit een dag geweest.
Intussen ga ik niet meer en dat heeft én met de affiche, én met mijn leeftijd (ik ben hoogbejaard), én met het publiek te maken. (Met de prijzen van de drank en de hamburgers heeft het niks te maken: daar stoor ik mij in wezen niet zo aan.) Ja, ik maak me sterk dat de programmatie van een gemiddelde Rock Werchter tien jaar geleden beter was dan die van pakweg de laatste drie jaar (de hamburgers waren vroeger waarschijnlijk ook beter). En hoewel u zou kunnen besluiten dat ik dat zeg omdat ik hoogbejaard ben (en dus geen tanden meer heb), heb ik toch een krachtig argument om mijn betoog te staven: Milk Inc. komt dit jaar.
Ik las het op deredactie.be in een sec bericht. Stomverbaasd zocht ik naar een verklaring, wat duiding, een reactie van Regi, van Schuermans, van een gechoqueerde Werchterfan, van een enthousiaste Werchterfan. Ik zocht naar de polemiek die hieraan verbonden moest zijn, meteen, al vijf minuten na het uitlekken van het nieuws. Verklaringen, eedafleggingen, communiqués. Maar al wat ik kreeg was een grote archieffoto van een Regi in euforie achter zijn knoppentafel.
Een uurtje later werd ik ook persoonlijk op de hoogte gebracht door de elektronische Rock Werchternieuwsbrief waarop ik geabonneerd ben. Een verrassende nieuwsbrief zonder meer, want hét nieuws werd helemaal niet gebracht als hét nieuws, dat zag ik meteen. Er was geen euforische Regi te bespeuren, noch stond de naam van zijn firma in melkkoeien van letters op mijn scherm te blinken. Nee, Rock Werchter had deze boodschap anders verpakt, slimmer. Onder de noemer “Affiche helemaal rond” werden er heel gewoontjes vijf Belgische groepen op de nog lege spots gedropt. Het ging om Arsenal, met een beetje uitleg, Milk Inc., zomaar, zonder boe of ba, als tweede, zonder uitroeptekens, zonder schaamrode arcering, met als uitleg “de beste feestgarantie”, en dan ook nog Triggerfinger, Lady Linn en Jasper Erkens. Gevijven in één adem.
Met daarbij dus de beste feestgarantie. Milk Inc. sluit op vijf juli Rock Werchter af in de Pyramid Marquee, terwijl Metallica op de Main Stage speelt. En dat het metalmonster gas zal mogen geven staat buiten kijf, want het publiek zal méé zijn met Regi en la Linda. Die twee gaan zich immers doodamuseren, een droom komt uit. En eigenlijk realiseer ik mij dat ik er precies om die reden onmogelijk tégen kan zijn. Het is Rock Werchter maar, daar kom ik toch nooit.
