"Wat herinnert ge u nog van vroeger? Flitsen, geuren en zinnen." Dat is ook precies wat van Laat op de avond na een korte wandeling bijblijft. Of dit erg is? Misschien niet. De acteurs van Cie De Koe zoeken net naar die onaffe gedachten en richtingloze denkwijzen. Het antwoord zit in de poging om zichzelf en elkaar te begrijpen, aldus De Koe.
De twee beste vrienden Eric (Michael Vergauwen) en Lieven (Stefaan Van Brabandt) spreken na lange tijd nog eens af. Ze zouden het toch meer moeten doen, maar het komt er nooit van. Eric is een coming man in de beeldende kunst en Lieven een gezaghebbend criticus. Ze komen net terug van een korte wandeling en er wordt gepraat. Véél gepraat. Met elkaar, maar vooral náást elkaar. Omdat ze zo krampachtig willen vasthouden aan de vriendschap, is het de vriendschap zelf die voortdurend onder de loep genomen wordt. Hoe verhouden we ons tot elkaar? Tot de wereld? En tot onszelf? Laat op de avond… gaat over alles. Of gaat het over niets? Een ding is duidelijk: De Koe houdt van tegenstellingen.
Met de leuze "Alles is al eens gedaan! Maar nog niet door ons!" motiveren de acteurs al onmiddellijk hun eigen relativerend vermogen. Toch wordt de (ondertussen bekende) Koetrukendoos weer bovengehaald. Naar aloude gewoonte stappen de acteurs graag uit hun rol en geven commentaar. Het personage is net als de acteur of omgekeerd. In een voorstelling waarin een poging wordt ondernomen om te vertellen over een fundamenteel menszijn is deze meta-aanpak zeker geslaagd.
Net als voorheen wordt ook deze tekst gespeeld alsof het een lange improvisatieoefening is. Er wordt van de hak op de tak gesprongen en elke vorm van samenhang lijkt te ontbreken. Dit zou een inzicht in de psyche van de personages moeten opleveren. Ze willen iets vertellen, maar kunnen elkaar nooit ten volle begrijpen. Blijft een mens dan altijd alleen? Hoewel tekst en spel een aantal inspirerende en tevens ludieke momenten bevatten, blijft het geheel toch een beetje kabbelen. In de eerste scènes wordt geteerd op de kracht van de herhaling om (weliswaar met een knipoog) de ongemakkelijkheid van de twee vrienden in de verf te zetten. Het tragikomische waar De Koe op mikt, werkt hier niet. De tekst mist spanning en staat bovendien bol van de verwijzingen naar sociologische theorieën. Maar het blijft toch theater waar we naar kijken en niet een wetenschappelijk symposium? Het publiek voelt dan ook niet meteen die beoogde ongemakkelijkheid, het ligt er aanvankelijk te dik op. Met de komst van de vrouwen Els (Sofie Palmers) en Katrien (Marie Vinck) evolueren de gespreksonderwerpen naar "de nieuwe minimalistische keuken" en "een nieuw minimalistisch brilmontuur". Beide koppels willen de schijn hoog houden. Hoewel de focus in de voorstelling eigenlijk ligt op de twee mannen, is het pas via deze herkenbare nonsensgesprekken dat het tragikomische van deze jonge mensen echt wordt uitgespeeld.
Laten we het naast de zinnen dan ook eens over de flitsen en geuren hebben. Qua scènebeeld is Laat op de avond.. absoluut een voltreffer. Het openingsbeeld is zeer sterk. De vier acteurs zitten rechts op scène met de voeten in een bak — excuseert u me — stront. Het speelvlak is dan nog onbezoedeld wit. Het staat symbool voor de stront die vrienden wel eens naar elkaar durven gooien, zelfs al zien ze elkaar zo graag. Ook een zeer mooi beeld: kunstenaar Eric die met rode wijn in plaats van met verf een indrukwekkende action painting maakt waar Jackson Pollock jaloers op zou zijn. Deze plotse performance breekt het geheel van naast elkaar praten en geeft het stuk opnieuw (de écht nodige) energie. Precies door deze speelse momenten wordt het werkelijk een ’lachwekkend, hartverscheurend portret’ dat kan raken. De doordringende zurige geur van de wijn draagt sterk bij tot die wrange sfeer.
Net zoals een mens zijn weg zoekt en droomt in het leven, doet Cie De Koe met Laat op de avond… eigenlijk hetzelfde. Opnieuw: het zit in de poging. En die kan toch matig bekoren.
Laat op de avond na een korte wandeling is nog tot 2 mei op tournee in Vlaanderen en Nederland.