De naam Vic Chesnutt zal bij de gemiddelde muziekliefhebber
vooralsnog niet meteen op een aha-erlebnis onthaald worden.
Nochtans kan de brave man uit Athens, Georgia rekenen op een
fanclub vol wereldsterren. Hij werd midden jaren ’80 ontdekt door
gouwgenoot Michael Stipe, en naast R.E.M. betuigden ook
andere beroemde collega’s als Madonna, Garbage en The Smashing Pumpkins
hun respect voor Chesnutt met het tribute-album ‘Sweet Relief’ uit
1996. De Amerikaan is dan ook wat ze een ‘musician’s
musician’ noemen, een die vanuit zijn rolstoel (zijn benen
raakten ooit verlamd bij een auto-ongeval) in alle rust en ver weg
van het commerciële circuit op z’n eigen manier al een respectabel
oeuvre bij elkaar heeft geschreven. Vorig jaar verscheen plaat
nummer elf, ‘North Star Deserter’, waarvoor Chesnutt kon rekenen op
de hulp van 15 muzikanten van het beroemde Canadese
Constellation-label. Met die plaat is Vic nu al een tijdje de hort
op, en die tournee bracht hem op Valentijnsdag voor de derde keer
op enkele maanden tijd naar ons land. Chesnutt deelt het podium
tegenwoordig met enkele van de gastartiesten van op ‘North Star
Deserter’, en ook Brugge werd voor de gelegenheid verblijd met de
aanwezigheid van zowel Thierry, Jessica en Efrim van Silver Mt.
Zion als Guy Piocotto van (wijlen?) Fugazi.
De interessante wisselwerking op de nieuwe plaat tussen de
akoestisch tokkelende Chesnutt, de naar postrock neigende
klankentapijten van Silver Mt. Zion en de post-hardcore van Fugazi
bleef live dus gelukkig ook bewaard. Dit project is dus moeilijk in
een hokje onder te verdelen, en het optreden liet dan ook vele
gezichten zien. Vaak in een en hetzelfde nummer waren afwisselend
echo’s van de sound van de drie erg herkenbare artiesten hoorbaar.
Opener ‘Everything I say’ was hier al meteen een mooi voorbeeld
van. Wat begon als een rustig akoestisch maar dreigend nummer werd
naar het einde toe naar steeds grotere hoogten gesleept, om
vervolgens opnieuw te imploderen en vol ingehouden dreiging af te
sluiten. Het gemak waarmee Chesnutt en co deze verschillende graden
van intensiteit afwisselden, verdient op zich al respect. Echt
beklijven deden grillige nummers als deze niet echt, maar daar
dienden andere, intiemere songs voor.
Neem nu ‘You Are Never Alone’, waarmee Vic zijn kwaliteiten als
tekstschrijver demonstreerde. Dit nummer gaat over hoe je de
moeilijke momenten des levens (van abortussen tot viervoudige
bypassen) het best aanpakt: ‘just keep on keeping on’ is
de raad die Chesnutt ons vanuit zijn rolstoel meegeeft in dit
volkslied voor de geslagenen. We spreken hem niet tegen.
Het doet immers deugd om te zien hoe zo’n talent na alle ondergane
tegenslagen (naast het auto-ongeluk kampte Chesnutt ook nog met een
drugs- en alcoholverslaving) nog steeds de moed vindt om door te
gaan met zijn eigen vorm van keeping on. Ook zijn gevoel
voor humor heeft er niet onder geleden, al kregen we die wel
geserveerd met het nodige zelfbeklag en veel ironie (zie ook
zelfverklaarde Chesnuttfan Mr. E van Eels). Teksten als
“Dreams / they do evaporate / like piss / on a toilet
seat” laten alvast weinig aan de verbeelding over.
Ook Nina Simone-cover ‘Fodder on her Wings’ was in al z’n
intimiteit een hoogtepunt in de set. Chesnutt bracht het
akoestisch, begeleid door de viool van Jessica. Op het afsluitende
‘Debriefing’ kon de volledige band nog eens het beste van zichzelf
geven, wat op een totaal andere manier ook indrukwekkend
klonk.
Chesnutt noemde zichzelf “a lucky motherfucker” om door
zo’n band ondersteund te worden. Gelijk had hij: de confrontatie
van de uiteenlopende stijlen zorgde voor een interessante
samenwerking op plaat én op het podium. Maar het feit dat we een
goed concert zagen in Brugge, was grotendeels te danken aan
Chesnutt, die als een echte Rafael Benitez de weelde aan muzikaal
talent in goede banen leidde en zo tot een prachtig resultaat
kwam.
