Battles’ optreden tijdens Domino vorig jaar staat nog steeds in menig geheugen gebrand als één van de meest memorabele van 2006. De verwachtingen zijn dan ook hooggespannen voor haar nieuwe passage in de AB, in het bijzonder nu de groep een meer dan uitstekend album uitgebracht heeft. Kan Battles de prestatie van vorig jaar evenaren?
Vooraleer de groep daar een antwoord op kan geven, mag het Antwerpse duo I Love Sarah in de Agora het beste van zichzelf geven tijdens twee sets, die handig voor en na Coca-Cola met God geplaatst zijn. Terwijl het publiek met mondjesmaat binnenstroomt, start de groep een eerste maal. De rammelrock die zich moeilijk laat omschrijven (gitaar, drum en keyboards) klinkt vooral rommelig en weinig gestructureerd. Hoewel de nummers duidelijk sterke ideeën bevatten, schiet het geheel te kort om indruk te maken.
In zijn tweede set neemt het duo echter schitterend revanche met een loeiharde en intrigerende prestatie die zijn gelijke niet kent. Bedenkingen worden opzij geschoven dankzij ongrijpbare nummers als "De Gokchinees", dat voorbijraast en met alle definities breekt. Drummer Jani Jani weet er bovendien de nodige humor tussen te gooien door "flosjgewijs" hun debuut-e.p. Hoekzetel Bruno tussen het publiek te laten zakken. Met zijn tweede "intermezzo" maakt I Love Sarah duidelijk dat zijn plaats niet in de agora, maar wel degelijk op het podium is.
Na en voor I Love Sarah is het de beurt aan het improvisatieduo Coca-Cola met God. Op papier staat de groep alvast als een huis met Tim Vanhamel (God) op gitaar en effecten en jazzdrummer Eric Thielemans achter de drums. Groepen als Silvester Anfang hebben in het verleden al meermaals bewezen dat improvisatie werkt, zolang de groepsleden maar naar elkaar luisteren. Vanhamel en Thielemans prutsen er aanvankelijk echter op los met een gigantisch "je m’en fou’tisme". Een gebrek aan focus zorgt er dan ook voor dat het eerste nummer verzuipt in een autistisch amateurisme.
Vanhamel en Thielemans herpakken zichzelf gelukkig, en weten er in het tweede nummer meer de aandacht bij te houden. In het derde en laatste nummer creëren ze zelfs een bezwerende en onaardse drone die klinkt alsof Ignatz eindelijk drums toegelaten heeft in zijn muziek. Coca-Cola met God heeft wel degelijk potentieel en waarde, maar er mag niet vanuit gegaan worden dat louter op basis van hun naam en wat onnozele gimmicks (zoals Vanhamels pestmasker) het publiek geboeid zal blijven.
{image}En dan is het aan Battles om zichzelf te bewijzen, en de herinnering aan vorig jaar uit te vagen. De groep put opvallend vaak uit de beide e.p.’s (onder meer "Hi-Lo", "Tras" en "SZ" komen aan bod), maar wisselt die geregeld af met nummers uit het nieuwe album. In het bijzonder single "Atlas" kan op een herkenningsapplaus rekenen, al blijft het volgens een verbluffend spelende John Stanier live niet na te spelen "Leyendecker" een van de hoogtepunten van de avond.
Een opvallend verschil met de platen en het vorige optreden is de rauwheid die de groep vandaag tentoon spreidt. De accuratesse en speelsheid blijven weliswaar behouden, maar hier staat een veel agressievere groep op het podium. De geisha-tederheid van Mirrored is ingeruild voor een portie "stevig op de keukentafel neuken", die met een onstilbare honger in de ogen wordt uitgevoerd.
Battles live blijft een verbluffende ervaring: zo roffelt menselijke metronoom Stanier een indrukwekkend drum ’n bassritme bij elkaar, zonder ook maar een ogenblik naast de maat te slaan, en biedt Ty Braxton ondanks zijn innemende glimlach een vervaarlijk aanblik. Het hectische tourschema is de groep duidelijk niet in de koude kleren gekropen: er lijkt wat aan speelsheid te zijn ingeboet. Hoewel dit niet dezelfde Battles is als die die vorig jaar op het podium stond, toch blijft de groep even geniaal. Wat Dave Konopka over de songs zei, geldt evenzeer voor henzelf, al zijn deze puppies geen honden maar wel hongerige wolven geworden.
