Zijn familienaam heeft hij dan wel laten vallen, less is voor A. F. Th. nog altijd niet more. Voor zijn nieuwste cyclus voorzag hij negen delen, en terwijl hij daarvoor lustig aan het pennen was, vond hij dat het geheel nog een inleidinkje miste. Eén van een slordige 700 pagina’s, that is. In De Movo tapes dolt hij wat met het Oedipusverhaal en introduceert hij ons in de wereld van het hooliganisme.
In de eerste plaats is De Movo tapes het verhaal van Tibolt Satink of ’Movo’. Dat alias staat voor ’Moeilijke Voeten’, want Satinks voeten werden beschadigd bij zijn geboorte in het autowrak waarin zijn moeder gekneld zat. Het zwakke jongentje Tibolt wil onsterfelijk worden, en dat plant hij te doen door iemand anders — zijn Movo-alter ego – met zijn dood op te zadelen. Om die metamorfose voor te bereiden, raast hij in zijn sportwagen over Hollands snelwegen terwijl hij op bandjes non-stop zijn gedachten inspreekt.
Daaraan parallel loopt het verhaal van X8Q8, zoals de Griekse god Apollo zichzelf noemt sinds hij zijn naam aan het Amerikaanse ruimteprogramma verkocht. Die is uit op de grote wereldstaking, waarmee de mensheid zijn God ter verantwoording moet roepen. Vanuit de verte observeert hij ook wat er in het verleden van Movos tegenstander, Tonis Mombarg, gebeurde en hem zo tot het hooliganisme bekeerde.
Ook Movo beweegt zich in de wereld van de hooligans, maar dan bij de concurrentie. A.F.Th. zocht immers inspiratie in de grote veldslagen die de Nederlandse voetbalclans — en dan meer in het bijzonder die van Ajax en Feyenoord — met elkaar leveren, vaak langs een snelweg. Hij leeft zich in in die wereld vol wreedheid die toch een heel eigen erecode heeft.
De Movo tapes baadt dan ook in een erg baldadige sfeer. Niet dat het geweld van de pagina’s druipt, maar zeker over de Movo-hoofdstukken hangt een opgefokt sfeertje dat aan voetbalgeweld doet denken. A.F.Th. is altijd al de meest on-Hollandse van alle Nederlandse schrijvers geweest, hier is dat niet anders; van der Heijden gaat breed, schuwt het grote gebaar niet, en “het mag ietsje meer zijn”.
Dit boek is heerlijk. We hebben het in de loop van een paar maanden als feuilleton op ons nachtkast gebruikt, en telkens werd het weer veel te laat voor we insliepen. A.F.Th. schiet met vuurwerk rond je oren, laat Movo compleet alle richtingen uitgaande rants houden, theoretiseert er een eind op los, maar houdt je vooral zevenhonderd pagina’s bezig.
Is het een moeilijke zit? Een gemakkelijke? Het is vooral véél, maar dat maakt er ook de kracht van uit. De meest Bourgondische van alle Nederlandse schrijvers kan uitpakken met humor, spanning en ontroering op het juiste moment. Het fijne is dat deze auteur geen uitwijding uit de weg gaat: zelfs al is ze niet relevant, de jeugdherinneringen van Apollo aan zijn muze-zusjes is hilarisch en ontroerend tegelijk.
Deze krachttoer (ook voor de lezer) is maar een begin; het volgende deel, Moeilijke Voeten ligt eind dit jaar al in de winkel, en de heer A.F.Th. kennende zal het weer tegen de duizend pagina’s aanlopen. De Movo tapes was meer dan boeiend genoeg om te doen uitkijken naar dat eerste echte deel (deze turf was een inleiding, weet u nog?), maar tegelijk zien we toch wat op tegen alweer zo’n klepper. Pain and pleasure, ze blijven elkaar toch lastigvallen.
