Natuurlijk zijn er al die "communautaire problemen" in België en ook al beweren we ertegen te zijn, toch wringt het ergens: ook op cultureel vlak lijken het immers twee verschillende werelden en wordt de brug amper over gestoken. Een nepgrens willen we maar al te graag zeggen, toch is het zo dat er op het vlak van theater een grote band is tussen Vlaanderen en Nederland terwijl we nauwelijks weten wat er over taalgrens leeft.
En hier begint onze reeks: op het snijvlak van die talen, met de onmogelijk te negeren vaststelling dat we amper weten waar ze in het Franstalig gebied mee bezig zijn: Dito’Dito speelt zowel in het Frans als het Nederlands, bijna een noodzaak voor een theatergroep uit Brussel zou je denken, de spelers van Stan halen hun beste Frans en Engels boven om in Frankrijk of Engeland te spelen. We gingen echter niet naar deze kruisingen op zoek, maar naar wat leeft in het voor ons eigenlijk zeer onbekende theaterwereldje "aan de andere zijde van de taalgrens". Vanaf nu bespreken we regelmatig een franstalig theaterstuk en trachten daarbij een bescheiden doch verscheiden selectie te maken van uiteenlopende genres, acteurs, regisseurs en theaterhuizen.
Lees meer: