Het fotoboek Urformen der Künst van de Duitse fotograaf Karl Blossfeldt (1865-1932)
herbergt een verzameling detailfoto’s van bloemen en planten. Hoewel het fotograferen van
bloemen en planten niet zijn hoofdbezigheid was, leverde het Blossfeldt wel naam en faam op.
In dat boek legde Blossfeldt de parallellen bloot tussen natuurlijke structuren en architectonische
elementen. Niet te verwonderen dat de vertegenwoordigers van de Jugendstil en de art nouveau zijn
foto’s als uitgangspunt gingen gebruiken voor hun ontwerpen.
Hij gebruikte zijn foto’s in eerste instantie voor het tekenonderwijs aan industrieel
ontwerpers in opleiding aan de Berlijnse kunstnijverheidschool. Tijdens de lessen wilde hij
duidelijk maken dat de beste oplossing voor industriële ontwerpen reeds in de natuur
ingebakken zit. Het uitgangspunt was dat alles wat de mens ontwerpt, zelfs op puur technisch gebied,
zijn oorsprong moet hebben in de vormen en structuren in de natuur.
De bron van schoonheid was volgens hem alleen in de natuur te vinden. Fotografie was voor hem het
medium om die schoonheid naar buiten te dragen. Aansluitend op de geest van de naturalistische
Jugendstil vond Blossfeldt dat de natuur opnieuw de basis moest vormen van én model moest
staan voor artistieke schepping.
Zijn heldere, gedetailleerde en eenvoudige opnames maakten hem tot een van de grote
vertegenwoordigers van de Neue Sachlichkeit. In feite is het absoluut foutief om in zijn
plantenfotografie stilistische kenmerken te zoeken. Hij fotografeerde de natuur inderdaad altijd
tegen een grijze of witte achtergrond, maar dit een stilistisch principe noemen gaat te ver.
Hij baseerde zich hiervoor op de middeleeuwse kruiden- en receptenboeken. Die zogeheten stilistische
kenmerken zijn niet meer dan een pragmatisch gegeven: tegen een bleke effen achtergrond komt een
voorwerp het best tot uiting.