Zo origineel als een haast vergeten gedicht dat hoge ogen gooit bij man, paard, kar en pers: als potige, Limburgse, al jaren gesplitte powerpopband dat ene reünieconcert niet vieren met je eigen (steengoede) oeuvre maar resoluut kiezen voor een stevige graai uit al je invloeden. Een concert als een stijlvolle muziekquiz dus: wie zou er de meeste, beenharde covers herkennen?
The Romans dus. De band rond de broers Leurs won in het verre 1988 de zilveren medaille van Humo’s Rock Rally, bracht nadien vijf cd’s uit in de bloedmooie, melodieuze stijl van groepen als pakweg Big Star en The Posies, kende een schare hondstrouwe aanhangers en splitte jammerlijk in 2000. Om maar te zeggen dat de heren, ondanks loepzuivere singles als “Burn”, “Twice In A Day”, “Minneapolis” en “Someday Cindy”, nooit de status kregen die ze verdienden. De muziekbusiness is inderdaad soms zo onvoorspelbaar als een loterijbriefje.
Het getuigt van tonnen lef als je dan, bij je eerste reünieconcert in zeven jaar, doelbewust een set tjokvol niet vanzelfsprekende covers speelt. Alhoewel: niet vanzelfsprekend? “I Could Dream All Day” van de heerlijke Posies, al vroeg in de set, is zowat vintage Romans-materiaal: snel, snedig, met een samenzang waar menig hedendaagse band een punt aan kan zuigen. Stonden verder als ruwe, grofkorrelige diamanten op de setlist: songs van Fountains Of Wayne, Sparklehorse en uiteraard “Alex Chilton” van The Replacements, een invloed die zanger/gitarist Laurens Leurs al noemt sinds eind jaren tachtig.
Het concert liep als een gesmeerde bolide: naast de volledig naar hun hand gezette covers, excelleerden de broers Leurs ook in hun bindteksten en maakten van hun concert een heuse quiz: wie, o wie herkende alle nummers? Een knoert van een uitdaging, inderdaad; al lichtten Laurens Leurs en de zijnen vaak zelf eerlijk een tipje van de sluier op. Al snel viel op hoe grondig de band over deze unieke setlist had nagedacht: voor elke rist minder bekende songs, stond er een bescheiden hit tegenover. En zo konden we, naast songs van Camper Van Beethoven en de onvermijdelijke huldes aan de onlangs jammerlijk gestorven Gordon Downie van The Tragically Hip en de eveneens gestorven Grant Hart van het granieten Hüsker Dü, soms ook domweg genieten van een nummer dat als boter in de oren gleed.
Wat dacht u bijvoorbeeld van de warmbloedige hit “It”s A Shame About Ray” van de heerlijke Lemonheads? Of “There She Goes” van de nog succulentere La’s? Helemaal mooi werd het natuurlijk als de heren zich waagden aan de cover van een vrouwelijke artieste. En, het dient gezegd, Juliana Hatfields “My Sister” bleef ook in de versie van The Romans zo popperig als een springkasteel fier overeind. En het lekkers bleef maar uit de boxen knallen. Naast een song van de onvolprezen Hoodoo Gurus, speelde het powertrio met veel brio “The Concept” van het Schotse Teenage Fanclub, meteen de laatste song uit de “reguliere” coverset.
Uiteraard mocht er in de uitgebreide bisronde — eindelijk — ook eens geplukt worden uit het eigen oeuvre van de band. En zo speelde de band frisse, limoenen versies van zijn “Twice A Day”, “Going Down Underground” en “Someday Cindy”. Een cover van het ultieme popwerpoptrio The Who vormde de kers op een overheerlijke taart van een concert. The Romans kunnen anno 2017 nog steeds rocken als de betere straalmotor, geen speld tussen te krijgen. Hopelijk hoeven we nu geen slordige zeven jaar te wachten op een nieuwe comeback. Wil iemand derhalve deze show eens dringend boeken?
