Een cocktail van alchemistische geschiedenis met de complotten van het Franse koningshuis? Reken op Alejandro Jodorowsky om dit tot een spectaculair verhaal uit te werken. Met Jérémy Petiqueux zit er bovendien geen amateur aan de tekentafel. De Ridders van Heliopolis is buitenissige fantasy met een scheut geschiedenis.
Het oeuvre van de Chileense filmregisseur en stripscenarist Alejandro Jodorowsky is een schatkamer voor de liefhebbers van exuberante verhalen. Jodorowsky vermengt tal van culturele invloeden in zijn verhalen en heeft ook een voorliefde voor het occulte en het donkere. In De Ridders van Heliopolis brengt hij nu zijn interesse voor de alchemie in een avonturenverhaal samen met een andere voorliefde, het boven water halen van vermeende historische theorieën in een soort ‘wat-als’-carrousel.
Jodorowsky bestudeerde al in de jaren 50 van de vorige eeuw, van bij zijn aankomst in Parijs, de geschiedenis van de alchemie. Hoewel hij in het gros van zijn stripwerk eerder kiest voor science fiction en pure fantasy, vermengt hij de fantasie in De Ridders van Heliopolis met een historisch kader. Het stripverhaal blijft voor de Chileen een medium dat perfect geschikt is om zijn creaties vorm te geven zonder nood aan een miljoenenbudget.
Zeventien is in de leer bij de orde van de Ridders van Heliopolis en staat op het punt de opleiding af te ronden, wanneer bekend raakt wat de afkomst is van Zeventien. Hij is het kind van Lodewijk XVI van Frankrijk en Marie-Antoinette en zou door zijn afkomst de monarchie op haar grondvesten kunnen doen daveren. Klinkt deze korte samenvatting enigszins vergezocht? Weet dan dat Alejandro Jodorowsky een patent lijkt te hebben op exuberante spektakelverhalen. Hij heeft bovendien een voorkeur voor de top van de internationale tekenaars. Zijn samenwerkingen met Moebius zijn daar maar één voorbeeld van.
Jérémy Pétiqueux is ook niet van de minste. Hij begon als vaste inkleurder voor de betreurde Philippe Delaby (Murena, De Klaagzang van de Verloren Gewesten). Met het zesdelige Barracuda verzorgde hij voor het eerst zelf het tekenwerk, op scenario van Jean Dufaux. Bovendien werkte hij mee aan het afronden van het achtste deel van De Klaagzang van de Verloren Gewesten, het project waaraan Delaby werkte op het moment van zijn overlijden. Hij hoort bij de meest gewaardeerde Europese tekenaars van realistische avonturenverhalen. Zijn stijl is sterk schatplichtig aan die van Delaby, hoewel hij in elk nieuw album net iets meer eigenheid aan zijn werk geeft. Stilaan laat hij het kleurwerk in zijn strips over aan anderen, om zich ten volle te kunnen toeleggen op het tekenen. De Spanjaard Felideus levert in dit album een huzarenstukje af met een gelikt palet dat het spektakel van het verhaal perfect ondersteunt.
De auteurs kondigen De Ridders van Heliopolis aan als een vierluik, waarbij elk deel genoemd zal worden naar een fase in het alchemistische proces dat leidt tot de steen der wijzen. Dit eerste deel is er alleszins in geslaagd om de lezer te prikkelen en benieuwd te maken naar het vervolg. Wie geen boodschap heeft aan een ferme dosis bombast, weet al wel langer dan vandaag dat hij bij Alejandro Jodorowsky niet aan het juiste adres is. Een echte topper is deze reeks wel nog niet. Daarvoor zal vooral Jodorowsky in de volgende delen nog meer een sterk geheel van de intrigerende losse elementen moeten maken.
