Een plaat uitbrengen met vijf jaar oude opnames en er dan pas twee jaar later mee op tour gaan. Dat is wat er gebeurde met Meshes Of Voice, een intrigerende samenwerking van de Noorse zangeressen Jenny Hval en Susanna Wallumrød dat als project ontstond in 2009, uitgebracht werd op plaat in 2014 en nu in de Handelsbeurs werd opgevoerd.
Aanvankelijk was het nog onduidelijk wat het tweetal nu juist van plan was: De performance van Meshes Of Voice opnieuw opvoeren, zeven jaar na de eerste concerten, of een nieuwe inkleding geven aan het concept van twee erg verschillende stemmen die elkaar ontmoeten in het niemandsland tussen hun respectievelijke muzikale escapades? Het eerste zo bleek: het tweetal bracht, ondersteund door Anita Kaasbøll op zang en electronica en Heida Mobeck op tuba en electronica, een interpretatie van de plaat in een andere speelvolgorde en met wat nieuwe accenten hier en daar.
Niet getreurd echter, want dat Meshes Of Voice was wel een erg boeiende plaat en verdient het om niet tussen de plooien van de geschiedenis te verdwijnen. Hval en Susanna zijn niet meteen de meest voor de hand liggende partners maar wisten op die plaat wel elkaar te vinden in een boeiende verkenning en verstrengeling van hun duidelijk herkenbare stemmen. Dat was ook duidelijk in de Handelsbeurs: het duo komt haast nooit in de buurt van wat je onder traditionele samenzang zou verwachten, de afzonderlijke stemmen hebben te veel karakter om zich ondergeschikt te plaatsen aan de ander. Veeleer kreeg je als het ware een estafetterace te horen, waarbij nu eens Jenny dan weer Susanna de leiding nam, terwijl ze bij het doorgeven van de stok elkaars partijen op vaak verrassende wijze verdubbelden.
Geen close harmony immers, maar misschien eerder iets wat je als almost harmony kan omschrijven. Stemmen die zich met opzet op enkele microtonen van elkaar bevinden en een wringende maar tegelijkertijd anderwerelds klinkende sfeer neerzetten. De vergelijking met sirenes is voor de hand liggend, clichématig zelfs, maar de ijle, vaak vervormde vocale acrobatie die de dames hier lieten horen terwijl dreunende, nauwelijks beteugelde soundscapes een grommende, schuimende, soms splijtende zee van geluid creëerden, roept haast automatisch beelden op van die vermaledijde schoonheden die nietsvermoedende schippers in woelig stormweer op de klippen joegen.
Hoewel de totaalervaring centraal stond, kunnen toch enkele hoogtepunten aangeduid worden. Hval’s “This Is A Thirst” bijvoorbeeld, dat wegzonk in een spiraal van dreunende noise, een truukje dat de muzikanten ook elders zouden overdoen, of het haperende “Black Lake” dat het concert op gang trok na de druppelende en hijgende intro “Droplet”. “House Of Bones” werd dan weer in twee versies gebracht, een eerste die conformeerde aan de opgenomen song, en een tweede die de zang ervan met andere melodieën herschikte in een door een drumbeat en vreemd modulerend orgeltje aangedreven stuk dat weggelopen leek uit Hval’s recentste, niet te categoriseren platen Innocence Is Kinky en Apocalypse, Girl. Het was een beetje een verdwaald moment, maar leek toch aan te tonen dat dit project gerust een hedendaagse update verdient.
Al zong het tweetal ook “I have walked this body to the end” in de gelijknamige track. Hoewel die tekst aanknoopt bij de terugkerende thematiek van lichamelijkheid en gevoelsmatige sensatie, kan het ook lichtjes onheilspellend gelezen worden in het kader van deze samenwerking. Hval en Wallumrød verkenden in de Handelsbeurs inderdaad slechts weinig nieuwe horizonten, wat de vraag doet reizen of er nog meer in dit project zit. In elk geval heeft het in die ene plaat en dit optreden indrukwekkend materiaal opgeleverd dat verdere uitdieping verdient.
