Bill Callahan komt op de proppen met een nieuw album genaamd YTI⅃AƎЯ. De man heeft zich kundig gemaakt in hiërogliefenschrift? Niet dat wij weten; de titel is een illustratie van hoe de droomwereld eigenlijk een afspiegeling is van onze dagelijkse realiteit en vice versa. Voor u gaat denken dat dergelijke constructies meer passen bij een overgehypete Netflixreeks kunnen we u geruststellen: Callahan bewijst nog maar eens een begenadigd verteller te zijn en de muziek klinkt, als vanouds, tegelijk rustgevend en spannend. Een nieuw boek van een reeds lange reeks, en we lezen het wederom in een ruk uit.
Het is een oud gezegde: als niet alle wereldleiders mannen waren geweest, zou er veel minder oorlog gevoerd zijn. Een stelling die vandaag de dag helaas weer relevanter is dan ooit. Al hadden we daar graag een voetnoot aan toegevoegd: het mogen nog steeds mannen zijn, maar dan moeten ze wel een stem hebben als Bill Callahan. Van zodra de bard zijn mond opent, beroert hij zowel de lucht als ons hart. De warmte waarmee hij je omringt, is zo aangenaam dat alles wat hij ons vertelt – mooie, tijdloze verhalen – als een zoete dagdroom aanvoelt. Het was dus erg uitkijken naar zijn achtste soloplaat YTI⅃AƎЯ, zeker nu die verwarming in huis uit blijft komende winter.
De platenhoes verwelkomt ons met een schilderij van Paul Ryan die al op de cover van Apocalypse en Dream River prijkte. Centraal staan een veelkleurige vogel en zijn vage weerspiegeling in het water. Een metafoor voor onze alledaagse beslommeringen en dromen. Zijn dit effectief twee gescheiden werelden of gewoon twee afspiegelingen van eenzelfde universele realiteit? Dat is de vraag die centraal staat op deze plaat. Moeilijk filosofisch gewauwel, niet uw ding? Geen nood, Bill Callahan weet dit thema op zeer behapbare en genietbare wijze in muziek om te zetten. Eat your heart out, Plato!
Op zich horen we wat we gewoon zijn van de man. Tafereeltjes uit het dagelijks leven worden prachtig onder woorden gebracht en op ogenschijnlijk eenvoudige folkmuziek gezet. De opener van de plaat, “First Bird”, beschrijft de filosofie die we in de vorige paragraaf schetsten: ‘as we’re coming out of dreams and we’re coming back to dreams’. Andere mooie verhalen worden verteld op “Bowevil”, het relaas van een Indiaanse krijger verscholen in de Texaanse velden en op “Coyotes”, over de dagdroom van een stokoude hond. Een sprookjesboek in twaalf hoofdstukken.
Muzikaal zijn de hoofdrollen zoals vanouds weggelegd voor stem en gitaar, al komen de hoofden van de achtergrondband (Matt Kinsey op gitaar, Emmett Kelly op bas, Sarah Ann Phillips op toetsen, Jim White op drums) hier en daar al eens boven water. Zo horen we een rillende gitaar op het prachtig kabbelende “Everyway”, een orgeltje op “Partition” of zelfs trompet op “Horse” en “Planets”. Nnaast de knusse en mooie folksongs bevat het album ook enkele nijdige elementen. Het dreigende gitaargedreun van “Bowevil”, het tegendraads pianoakkoord in de riff van “Naked Souls” of de bruuske breaks in “Drainface”, als een plots vallend toneeldoek. Callahan prikt, maar het jeukt niet lang. Daarnaast zijn er ook nog de innemende dissonante outtro’s van “Naked Souls” en “Planets”: een illustere draaikolk zuigt de verschillende muzieklijnen af richting droomwereld, waar we overgeleverd zijn aan ons oerbrein.
Horen we hier een radicaal nieuwe Bill Callahan? Zeker niet, maar dat hoeft absoluut geen probleem te zijn. Het muzikaal scala van deze man is meer dan breed genoeg om ons een klein uur te boeien. Een logische volgende stap op zijn muzikale pelgrimstocht. En wij kunnen enkel maar hopen dat de eindbestemming hiervan nog lang niet bereikt is. Neem op die wandelstok, Bill, en vertel ons bij elke stop over alle petites histoires die je onderweg hebt gezien. Je zachte woorden zullen dieper doorsijpelen dan die van luid brullende wereldleiders.
