Een spin in een badkuip wordt met mijnheer aangesproken. Het had het begin van een Courtney Barnett-song kunnen zijn. Maar “Meal Deal”, de mooiste ballade-in-boots van het jaar, komt van een barvrouw en een barman uit Liverpool.
Hannah Merrick was into Barnett en Radiohead, gitarist Craig Whittle had naar Kurt Vile en Neil Young geluisterd. In de uren voordat ze aan hun gezamenlijke shift aan de toog begonnen, jamden ze bij Whittle thuis. Het duurde een jaar voordat Merrick haar eigen songs in zijn bijzijn durfde te spelen, maar daarna ging het snel. Tegenwoordig bedienen de twee zich al van dezelfde vorstelijke titel als Conner Rousseau. En het epitheton is hun gegund: de recent geloste debuut-ep Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine is niets minder dan schitterend.
“Meal Deal” zelf is ruim 7 minuten uitwaaierende americana en slackerrock, te rubriceren tussen Mazzy Star, Kurt Vile en de roes van een sigaret. Een effectpedaal in Doppler-modus trekt je binnen in de song en in de wereld van Hannah Merrick. In een roestbruin timbre zingt ze over een vrouw en haar vriend, een huurappartement met drie badkamers, en een spin die in een ervan zijn residentie heeft opgenomen. Aandoenlijk alledaags.
Al die tijd droeg Whittle zijn gitaar los op de heup. Na de break – we zitten vijf minuten diep in de song – schakelt hij naar een hoger register, voor een solo die krap drie minuten doorbrandt. De korrelige ruis onder de akkoorden wekt de indruk dat de tijd op z’n schreden terugkeert, naar een periode voor corona, waarin festivals bestonden en de zon net iets mooier leek onder te gaan.
