Een droomdebuut als Hubert overtreffen, het leek weinig waarschijnlijk. Toch slaagt Ben Gijsemans daar met glans in met opvolger Aaron. Zes jaar hard werk loont in deze indrukwekkende strip.
Het was een indrukwekkend debuut. In 2014 publiceerde Ben Gijsemans als pas afgestudeerd student aan LUCA School of Arts in Brussel, het album Hubert. Zijn grafisch meesterschap en narratieve beheersing vielen meteen op en de verwachtingen voor een opvolger konden moeilijk hoger gespannen zijn. Gijsemans wist in zijn droomdebuut een strip te presenteren die compleet voldragen was in alle aspecten. Ook internationaal begon Hubert meteen aan een succesparcours met tal van vertalingen in de jaren die volgden.
Al snel werd duidelijk dat Gijsemans aan een nieuw verhaal werkte met als titel ‘Aaron’. Nu en dan werden, o.a. via het blad Scratches, uittreksels uit de strip gedeeld. De notoire perfectionist Gijsemans kon pagina’s verschillende keren opnieuw tekenen om toch weer bepaalde verbeteringen aan te brengen. Nu is Aaron dan toch voldoende voldragen om met de buitenwereld gedeeld te kunnen worden. Met ruim 200 pagina’s is het boek beduidend volumineuzer dan Hubert, wat ook weer een extra uitdaging vormt om de spanningsboog doorheen het hele album voldoende strak te houden.
Opnieuw kiest Ben Gijsemans voor één duidelijk hoofdpersonage, in wiens wereld we heel nadrukkelijk duiken en waarin we deelgenoot worden van zowat elke nuance in elke emotie. Op een neutrale, onbevangen manier gaat Gijsemans in op het personage Aaron. Die stille, teruggetrokken jongen worstelt met gevoelens die zich aan hem opdringen. Wat als je gevoelens hebt bij het zien van kleine kinderen, gevoelens die maatschappelijk als compleet verwerpelijk beoordeeld worden en je niet liever wilt dan die gevoelens kwijtraken? Kan je die verdringen zodat ze verdwijnen? Op een doorgedreven maar verstilde manier ontleedt Gijsemans zijn personage en maakt hij de lezer deelgenoot van de verschrikkelijke worstelingen die Aaron doormaakt. Nergens gaat hij de belerende toer op, maar ook nergens wordt er naar een soort climax toegewerkt. Zo hadden wij doorheen het album het gevoel dat die gevoelens van Aaron nu toch ‘ontdekt’ zouden moeten worden door de omgeving, waarna een soort confrontatie zou moeten volgen. Net daarin schuilt in grote mate het bijzondere karakter van deze strip. De auteur heeft geen interesse in een plot die toewerkt naar een dergelijke climax. Vele mensen worstelen met gevoelens, zonder dat dit in het echte leven ooit hoeft uit te monden in een theatrale ontknoping, het worstelen duurt gewoon voort en is deel van het leven zelf. Net die aanpak maakt van Aaron zo’n overrompelend boek.
Zonder twijfel heeft Ben Gijsemans in de jaren sinds Hubert een grote evolutie doorgemaakt. Die evolutie is minder opvallend in zijn tekeningen, maar wel in de narratieve spankracht die hij in een boek durft te leggen. Hubert kon je als lezer nog vanop een afstand gadeslaan, wat monkelend lachend met die vreemde figuur. In Aaron houdt Gijsemans het verhaal veel sterker op de realiteit geënt. De gevoelens die Aaron heeft, mogen dan niet voor iedereen herkenbaar zijn, zijn worsteling ermee is dat des te meer.
Aaron is een graphic novel met massa’s troeven voor een internationale carrière. We hopen alleszins dat uitgevers zich niet zullen laten afremmen door de complexe thematiek, zodat lezers over de hele wereld dit nieuwe werkstuk van Ben Gijsemans kunnen lezen. Want laten we duidelijk zijn, met Aaron heeft Gijsemans werk afgeleverd van hoog internationaal niveau.
Proficiat Ben,
Je bent een TOPPER.