Het heden voelt bijwijlen ondraaglijk en wat de toekomst brengt, is hoogst onzeker. Geen wonder dat onze persoonlijke muziekselectie vooral achterom blikt naar simpeler tijden en bands die eerder al hun dienst als houvast bewezen. Als nostalgie een gif is, zetten we die beker gulzig en vol overtuiging aan onze lippen. Wat eveneens opvalt, is een aversie voor pretentie en onnodige moeilijkdoenerij. Het geduld voor experimenterende pseudo-intellectuelen die ons dreigen uit te leggen hoe de wereld in elkaar zit, staat op een historisch dieptepunt. Alle criteria lijken vervangen door het dwingende gebod Als Je Er Maar Blij Van Wordt. Bij deze een boodschap van algemeen nut aan alle muziekfans: er is nog nooit een beter moment geweest om je niets meer aan te trekken van de mening van ‘the cool kids’. Die leven zich wel uit in hun private groepschats. Het enige wat er toe doet, is de persoonlijke connectie met een nummer. Een woordje uitleg bij wat ons hierdoor sleept:
Deafheaven :: Glint De buren zijn reeds op de hoogte: hier klinkt soms gebrul omwille van metal doeleinden. Al zijn het bij Deafheaven eerder de elementen van shoegaze en postrock die van een luisterbeurt een haast meditatieve ervaring maken. Laat je niet misleiden door het geschreeuw. Wie de woorden “Imagining you growing older / somehow more beautiful” neerpent, heeft een peperkoeken hartje. Wie zegt dat huilen in de moshpit niet kan?
The Strokes :: The Adults Are Talking Ja, het zijn een bende verwende rijkeluiskindjes uit New York die geluk hadden met de tijdsgeest begin jaren 2000. Nee, die kritiek interesseert ons eigenlijk niet, want Julian Casablancas is misschien een van de meest onderschatte stemmen van deze generatie. Wanneer hij zijn mond opent, wordt een generatie dertigers automatisch teruggekatapulteerd naar hun wonderjaren en dat straaltje licht is nu meer dan welkom. De helft van de nummers op A New Abnormal lijkt bij elkaar gepikt: “Brooklyn Bridge To Chorus” meurt naar Dr Alban’s “It’s My Life”, Billy Idol krijgt de credits die hij verdient in “Bad Decisions”, doorheen “Ode To The Mets” dwaalt eenzelfde melodie als in Anastacia’s “Left Outside Alone” en de ritmesectie van “The Adults Are Talking” heeft wel erg veel weg van Car Seat Headrest’s “Bodys”, maar wat klinkt het allemaal complexloos leuk. Dansen!
Lou Reed :: Waves Of Fear Voor wie 13 maart niet het begin inluidde van een lange lockdownvakantie. Voor wie op geregelde tijdstippen brokjes van zijn uiteengespatte brein van de muur moet krabben. Voor wie het gevoel heeft dat er te veel ‘dag’ is. Voor wie de nacht geen rust meer in petto heeft. Voor wie zich liefst van al levend zou laten inmetselen. Voor wie een verpletterende angst als een blok beton op de borstkas voelt wegen.
Voor al die onfortuinlijke zielen is er Lou Reed met zijn “Waves Of Fear”. Reed had het dan wel over zijn afkickverschijnselen; de dreigende openingsnoten, op de voet gevolgd door een vervormde gitaarriff, vormen evengoed de perfecte backdrop voor een eeuwigdurende paniekaanval. “Waves of fear/attack in the night/waves of revulsion/sickening sights/my heart’s nearly bursting/my chest choking tight/waves of fear/waves of fear.” Van getormenteerd mid-tempo gedreun gaat het vervolgens een versnelling hoger: “I’m too afraid to use the phone/I’m too afraid to put the light on/I’m so afraid I’ve lost control/I’m suffocating without a word.” Die profetische woorden perst en spuwt hij eruit in een rush, niet wetende wanneer zijn voorraad lucht precies opraakt. In de jaren tachtig van Reed was heroïne een hardnekkig om zich heen klauwend beestje; vandaag is ‘de ander’ meer dan ooit de vijand en moeten we het likken aan tramdeuren noodgedwongen even achterwege laten. Paranoia en paniek slaan wonden waarvan de littekens nog hun definitieve vorm moeten aannemen. De nachtmerrieachtige loop gaat gewoon door, met hier enkel een sublieme gitaarsolo als troost. Al kan het geshred van Robert Quine (Voidoids) evengoed een aanval op de zenuwbanen genoemd worden. In The Voice zou de stem van Reed sneuvelen in de blinde audities, maar de emotie erin is er tenminste een die je kan geloven.
Zo enerverend, zo misselijkmakend goed dat je er na afloop meteen opnieuw wil naar luisteren. Wanneer “I Can’t Live In A Living Room” nog te monter klinkt, biedt enkel de koppigste lul uit de muziekgeschiedenis soelaas.
The Murder Capital :: For Everything Oh februari. Beseften we toen maar hoe goed je voor ons was, we hadden vast wat minder over je gezeurd. “Onze kop eraf als dit al niet het beste concert van het jaar is”, orakelden we nog. Wisten wij veel hoe profetisch die woorden zouden uitvallen. De onderhuidse spanning op “For Everything” lijkt in eerste instantie dezelfde richting uit te gaan als Idles’ “Colossus”, maar in plaats van uit te monden in anticlimactisch cafégebral gaan de Ieren in de tweede akt iets verfijnder te werk. Rijker, emotioneler en mooier ook. Niks nieuws onder de postpunkzon, maar toch veelzijdig en opwindend.
Einstürzende Neubauten :: Salamandrina Je concertkalender door de papierversnipperaar jagen doet pijn, maar er zijn ergere dingen. De Ancienne Belgique schuift hun geplande passage een jaartje op (5 juni 2021), maar de herinnering aan onze Eerste Keer, exact vijftien jaar geleden, verzacht het leed. Het gros van de setlist plukten ze toen uit Strategies Against Architecture, waaronder deze Salamandrina. Een atypisch nummer – als er al zoiets bestaat als een typische Neubautensong – dat klinkt als een lieflijk rondje kampvuurzingen met de boys en waarop Blixa slechts eenmaal als een stomende fluitketel klinkt.
The New Pornographers :: Myriad Harbour Nog zo eentje die zijn tournee naar 2021 heeft verplaatst. De Nasale Opperheer van Destroyer zou ons met licht vals gezang komen verblijden in mei, maar nu stellen we het thuis met deze andere favoriet uit de koker van Dan Bejar. Op “Myriad Harbour” combineert hij powerpop en poëzie, de combo waarmee die vreemde Canadees ons al die jaren terug verleidde.
Fountains Of Wayne :: Hackensack Wie heeft koolstofdatering nodig wanneer een playlist even nauwkeurig te werk gaat in het onthullen van iemands leeftijd? Het heengaan van Adam Schlesinger hakte er harder in dan verwacht. In onze simplistische fantasiewereld speurt hij de eeuwige jachtvelden af op zoek naar Stacy’s Mom met een glas Mexican Wine in de hand. RIP.
Vampire Weekend :: The Kids Don’t Stand A Chance Een moment stilte ook voor alle millennials die nu al voor de tweede keer in hun leven een globale socio-economische crisis te verwerken krijgen. Een mooi liedje met een desillusionerende boodschap verandert daar niks aan, maar kan wel vier minuten deugd doen.
Cloud Nothings :: Stay Useless Een reminder dat niet iedereen op dit moment een nieuwe taal leert of de kans ziet zich om te scholen met het oog op de toekomst. De eerste HR-medewerker die vraagt wat u zoal gedaan heeft tijdens de lockdown verdient een enkeltje richting de hel. Daar is nog wat plaats naast de darwinisten die de mond vol hebben van een creatieve mindset en aanpassingsvermogen. Laat u vooral niets wijsmaken: gewoon in leven blijven is ook al een prestatie. “I need time to stop moving / I need time to stay useless”.
A Silver Mt Zion :: 13 Angels Standing Guard ‘Round The Side Of Your Bed Een klassieker en het bewijs dat een minimum aan middelen voldoende kan zijn om een immense impact te maken. Het muzikale equivalent van een droeve zucht en uiterst geschikt voor een partijtje muurstaren of zachtjes wegglijden richting dromenland.
Slaap zacht, hou elkaar veilig.
[…] De staylist van (se) […]