Het is een hele prestatie om met een hoofdzakelijk instrumentale plaat een dik uur te kunnen boeien, maar de Britse band Pijn slaagt daar wonderwel in.
Wat een mooi, dynamisch en rijk geluid voor een band die je in de postmetalhoek zou kunnen steken. Dat was het eerste dat in ons in het hoofd schoot bij het beluisteren van albumopener “Denial”. Pijn is om die reden verplicht luistervoer voor liefhebbers van Godspeed You! Black Emperor, God Is An Astronaut, Russian Circles; stuk voor stuk bands die het moeten hebben van een weids, sfeervol geluid. Maar de muziek van Pijn stelt meer voor dan deze referenties.
Dat was de gespecialiseerde pers (de kwaliteitskrant The Independent inbegrepen) opgevallen in 2017, toen Pijn een veelbelovende EP op de wereld losliet via Holy Roar Records. Dat Britse label viel ons voor het eerst op toen ze onze eigenste shoegazebelofte Slow Crush tekenden. Maar werp eens een blik op hun catalogus en je doet als liefhebber van het hardere genre sowieso een ontdekking – Conjurer en Bossk zijn maar twee van vele voorbeelden.
Wanneer we Loss in zijn geheel horen, kunnen we maar al te goed begrijpen dat Holy Roar potentieel in deze band ziet. Het meeslepende, dynamische “Distress” doet verhopen dat Isis, acht jaar nadat de postmetalgrootheid er de brui aan gaf, misschien wel een waardige opvolger gevonden heeft.
Als je denkt dat postmetal net als postrock saai, voorspelbaar en onorigineel geworden is, dan moet je vooral luisteren naar het pijnlijk mooie “Blush”. Wedden dat je al je vooroordelen laat varen? De combinatie van verschroeiende, chaotische passages afgewisseld en prachtige lapsteelgitaren en strijkers is zeker geen nieuwigheid, het is manier waarop Pain die elementen gebruikt die het verschil maakt. De Mancunians ontsnappen aan de valkuilen van het genre door de geduldige uitwerking en de openheid van de nummers.
Nog een klein postrockmeesterwerk is “Unspoken”, dat net als Godspeed You! Black Emperor iets orkestraals en meedogenloos heeft. Let vooral op hoe fragiele strijkers en piano op een perfecte timing naar de verwoestende laatste minuten leiden. Dat de band voor zijn muziek inspiratie haalde uit persoonlijke brieven en audiofragmenten van fans over persoonlijk verlies, zoals de albumtitel verraadt, voel je gewoon aan de intense kracht van dit nummer. Om die reden eist ook “Squander” je volledige aandacht op.
Pijn bestaat uit muzikanten die veel verder dan het genre kijken. Daar is Loss een keihard, bloedmooi bewijs van. Luistertip: laat deze plaat rustig insijpelen zonder andere vormen van afleiding, en je gaat hem gegarandeerd op repeat zetten. Als je het ons vraagt, zou Pijn volgend jaar al op Dunk!festival moeten staan.
