Juicht! Okkervil River is opnieuw een echte band! Op In The Rainbow Rain is spelplezier te horen, overheerst een livegevoel en wordt op de beste momenten weer nípt naast de mainstream gescheerd.
Will Sheff heeft gezocht, de afgelopen jaren. Gooide één band buiten, haalde wat synths binnen. Trok zich vervolgens terug voor weer een nieuwe plaat, waarop hij zijn grootvader eerde. En toen hij dat Away live speelde, gebeurde het: plots was er niet langer een optelsom van muzikanten, maar een groep. Een band die samenspeelt en musiceert alsof zijn leven ervan afhangt. Omdat hij dat graag doet.
Je hoort het aan de saxofoonsolo die halverwege “The Dream And The Light” uit de boxen spat. Was Clarence Clemons’ telefoonlijn niet voor eeuwig verbroken, hij had gebeld. Er mag dan geen muzikant meer overblijven uit de tijd van The Stage Names/The Stand Ins, het is de energie van dat dubbelluik die hier de zo lang verhoopte comeback maakt.
Niet dat Sheff teruggrijpt naar dat Arcade Fire-achtige stapelgeluid en de meanderende, wordy teksten van weleer. Ook op In The Rainbow Rain, een plaat die een glimp van hoop wil zijn in een wereld vol Trump, domineren de synths en de blikken eightiesklanken van The Silver Gymnasium. Je hoort ze in single “Don’t Move Back To LA”, een schmaltzy loungenummer dat slechts gered wordt door de bitterzoete tekst: “Those West Coast cats / They’re gonna turn you around / They’re gonna chew you up and spit you out”. Verlatingsangst, de charmante versie.
Even klef, even warm, zo eighties dat Chris DeBurgh een proces overweegt: “Family Song”. Het is ook een prachtnummer, waar iemand die de misdaad tegen de menselijkheid “Lady In Red” op zijn geweten heeft nog van kan leren. Nog beter: het gedreven “Pulled Up The Ribbon”, met een euforisch rondzingende synthmelodie die S-I-N-G-L-E spelt. Als The War On Drugs mag, dan dit ook, beste Studio Brussel.
Een journalist merkte onlangs op dat Sheff meer en meer op zichzelf focust in zijn songs. Dat lijkt wat overtrokken, enkel opener “Famous Tracheotomies” bevindt zich op overbrugbare afstand van ’s mans navel, door vanuit zijn eigen luchtpijpsnede een lijntje te leggen naar een plejade beroemdheden die dezelfde ingreep ondergingen. Fascinerende weetjes, dat wel.
Dat In The Rainbow Rain niet de comeback is waar we sinds 2008 op hopen, is dus volledig te wijten aan een eindspurt die volledig verloren loopt in zijn eigen mist. “Shelter Song” is slechte Beach House, “How It Is” het soort vulsel dat een tracklist altijd telt zo net voor het einde. Blij overigens om Sheffs heerlijk tuimelende woordenbrij nog eens te horen in “External Actor”, maar dat alleen maakt nog geen memorabele song, zeker niet over zo’n hoemparitme.
Zwalpen we uiteindelijk mee naar het einde: “Human Being Song”, een nummer zo etherisch als de ruimtecapsule van Major Tom op drift. Die opwindende sax van daarnet is een ver vervlogen herinnering, maar we herinneren het ons nog. Doe ons die live nog maar eens, Will, en vergeet dat laatste derde. Welkom terug.
Okkervil River speelt op zondag 30 september in de Botanique.
