De comeback-single “No Sleeep” zoefde onder de grote radar door, maar de aftrap van een wereldtournee bracht de hype rond de eerste studioplaat van Janet Jackson sinds 2008 in volle gang. Des te vaker je Unbreakable beluistert, des te meer deze buzz eerder op nostalgie dan op ware kwaliteit lijkt te berusten.
Luttele minuten na de release prezen fans en pers het album nochtans als haar beste werk sinds The Velvet Rope. Het valt niet te ontkennen dat hier enkele nummers te vinden zijn die zich schaamteloos met haar grootste hits kunnen meten. Met “The Great Forever” heeft ze een potentiële wereldhit in haar broekzak. Eentje die de militaristische Motownsound die haar met “Rhythm Nation 1814” tot wereldster katapulteerde verzoent met het zachtere geluid dat ze later in haar carrière ontwikkelde en dat alles met een elektronisch sausje overgiet om het anno 2015 fris te laten klinken. Het charmante “Damn Baby” voert je terug naar de tijd toen Jackson samen met Aaliyah en Brandy de urban charts aanvoerde. Met “After You Fall” en het lichtjes Oriëntaalse “Promise” laat ze zich ook geslaagd van haar zachtere kant zien.
Na een eerste luisterbeurt is wie Janet al een tijdje volgt meteen euforisch, maar zachtjesaan dringt door dat dat eigenlijk meer ligt aan het feit dat haar vorige releases nu eenmaal soffen van jewelste waren. Unbreakable is gelukkig niet volgestouwd met irritante interludes die plaat na plaat minder relevant werden, maar had gerust wat meer editing kunnen gebruiken alvorens in een standaardeditie van 17 nummers gereleased te worden. Voor de matige fan is dit een monsterportie om te verteren, vooral omdat er tussen het aangename luistervoer ook een aantal karakterloze, monotone nummers staan (de gospel musical Broken Hearts Heal, de gedateerde nineties urban house track “Night”).
Om zich te meten met de titanen uit haar oeuvre, ontbreekt ook een rode draad. Rhythm Nation 1814 pleegde een urban staatsgreep, Janet. documenteerde een seksueel ontluiken en relationeel openbloeien, The Velvet Rope verwerkte met angels, littekens en gebalde vuist een periode van persoonlijke duisternis. Unbreakable daarentegen lijkt genoegen te nemen met Janet opnieuw Janet te laten zijn. Veel nummers herkauwen een succesformule van weleer, maar nemen genoegen met nostalgie in plaats van hedendaagse relevantie terug te claimen. Het midtempo titelnummer lonkt terug naar “That’s The Way Love Goes”, maar mist de jeugdige naïviteit van het origineel en eindigt eerder in de gezwollen stijl van de latere Diana Ross. Het poppy “2 B Loved” klinkt als een b-kantje van “All For You” met een minder aanstekelijk refrein. “Take Me Away” zweemt naar rock, maar kiest voor een stadiumgeluid in plaats van het rauwe kantje van “This Time”, “What About” of “Velvet Rope”. Missy Elliott moet wat extra peper in het gat van “BURNITUP!” steken; het resultaat is helaas een pak minder spannend dan hun vorige samenwerking “Son Of A Gun”. Daarvoor zijn de zanglijnen van Jackson niet strak genoeg om de beat bij te houden en is het refrein te dertien-in-een-dozijn om naar een climax op te bouwen.
Jackson komt haar comeback op 3 mei in het Sportpaleis vieren.
