“I long to live / I long to live by the ocean / Carry me away / I’m a servant of love” zo opent de nieuwste plaat van Patty Griffin. Een ijzig, repetitief pianootje en een dronken trompet die zo uit de Closing Time sessies van Tom Waits is weggelopen, zetten de toon. De tekst is surrealistischer dan we van Griffin gewoon zijn en er is geen duidelijk refrein. Het is de voorbode van een plaat waarop Griffin meer dan eens nieuwe wegen inslaat, wat resulteert in haar meest muzikaal gevarieerde en sociaal bewogen plaat tot nu toe.
Ook al is Griffin voor een of andere obscure reden nog altijd niet in ons Belgenland doorgebroken ( een lovende recensie ten spijt), ons moet ze al lang niet meer overtuigen. Stond voorganger American Kid nog in het teken van het overlijden van haar vader en rootsmuziek, dan gaat Servant of Love bijzonder onverbloemd over een spaakgelopen relatie, verlies in het algemeen, maar ook over de staat van de wereld en dat ons dat niet vrolijk moet stemmen.
Sociaal bewogen nummers als “250.000 miles” over Nepalese vrouwenhandel van Indië naar Dubai vervallen niet in “we moeten van de wereld een betere plek maken”- Michael Jackson moralisme, maar zijn gedetailleerde karakterstudies. Zinnen als “What came before she must forget or bury / Or carry deep inside her silently” in combinatie met de Arabisch aandoende, mysterieuze melodie komen bijzonder hard aan. “Good and Gone” lijkt een van nijd doorweekte handkus aan een ex-geliefde te zijn, maar is volgens Griffin geschreven vanuit het standpunt van Ronald Richie die door een telefoontje naar de politie de dood van John Crawford heeft veroorzaakt, een van de jammerlijke rassenmoorden in de VS uit 2014. Het siert Griffin dat ze zo’n gevoelig en moeilijk onderwerp zo open heeft aangepakt.
Niet alleen de onderwerpen maar ook de muzikale inkleding is rijker, gevarieerder en exotischer dan we van Griffin gewoon zijn. Luister maar eens naar het rokerige, jazzy “Everything’s changed”, een bezwerend, vloeiend nummer zonder refrein of echte structuur dat net zo goed uit Paul Simons legendarische The Rhythm Of The Saints had kunnen komen, maar dan met enkele prozacpillen achter de kiezen. “Snake Charmer” heeft dan weer dezelfde bluesy funk als wat je van Robert Plant of zijn Band of Joy zou kunnen verwachten.
Een toeval moet dat niet zijn: Plant en Griffin waren een tijdje samen en in die tijd zong Plant mee op Griffins vorige plaat en zong en toerde Griffin mee met de Band of Joy. Enkele nummers zijn dan ook, zoals zoveel van Griffins repertoire, de laatste snik voor er verder geleefd moet worden. “Shine A Different Way” is een van hoop en verlangen doorspekt nummer en is de perfecte afsluiter, met naar Sufi-dichter Rumi verwijzende zinnen als: “I’m gonna let it hear the prayer / No matter who is there / No matter who is listening / I’m gonna let the dream tell me / What it has always known / The moonlight and the glistening waves”. -In “Hurt A Little While” sleept Griffin zich dan weer door een nummer dat ook van Bessie Smith had kunnen komen, bluesmuziek als therapie waarvan de enige conclusie kan zijn: “One of these days I’m gonna smile again”.
Een absoluut hoogtepunt van dit album moet wel “Made of the Sun” zijn: zoals op andere nummers grijpt Griffin qua gitaarspel ook hier terug naar haar debuutalbum Living with Ghosts maar dan volwassener en complexer. De melodie is prachtig, maar het is vooral een emotionele kopstoot van een tekst, een herinnering aan een winterdag, zo mooi dat het pijn doet. “Rider of Days” heeft dan weer een heerlijk wiegende melodie, een mysterieuze tekst en klinkt innemend weids.
Griffin is een vakvrouw en dat speelt haar ook soms parten: er staan dertien nummers op de plaat en sommige nummers balanceren op het dunne koord tussen traditionele blues of jazz en grijze muizen, zoals “Noble Ground” of “Gunpowder”. Hoe dan ook is Servant of Love Griffins meest muzikaal interessante plaat en duidelijk één waarop ze doelbewust geprobeerd heeft om de rootsaanpak van de vorige platen wat los te laten en op zoek te gaan naar nieuwe invloeden. Servant of Love is misschien niet de plaat waar je als nieuwkomer mee moet beginnen, maar wel een volgende, intrigerende stap in wat zo stilletjes aan een indrukwekkend oeuvre aan het worden is.
