We kunnen wel beweren dat dance sinds de internationale doorbraak van Tomorrowland het marginale imago van ‘hakken aan de botsauto’s’ heeft afgeschud, maar wie de festivalbeelden erbij neemt, ziet al gauw in dat bicepskussende patsers, overvloedig haargelgebruik en inspiratieloze kermisbeats nooit echt veraf zijn. Het is in ieder geval een onontkoombaar feit dat elektronische muziek opnieuw hoogdagen beleeft, al maken we misschien best een onderscheid maken tussen interessante, intelligente dance en EDM, een verzamelnaam voor eerder plat gebonk. Op The Demon Diaries danst Marcus Füreder, de Oostenrijkse dj en producer die achter Parov Stelar schuilgaat, op het slappe koord tussen beiden.
Füreder grossiert al jaren in een aanstekelijke mix van beats, gaststemmen en samples van jazz en swing uit de jaren twintig tot zestig. Neem daarbij de ijzersterke livereputatie van The Parov Stelar Band en je beseft dat de titel van onbetwiste meester van de ‘electro-swing’ terecht is. Op een podium, bijgestaan door een zeskoppige achterban waaronder een betoverende frontvrouw, zorgen de dansbare trompet- en saxpartijen steevast voor een kolkend feestje. Dit maakt van The Demon Diaries echter niet automatisch een geslaagde luisterplaat.
Laten we beginnen met het slechte nieuws, dan kunnen we ongegeneerd opbouwen naar een hoogtepunt: dit dubbelalbum is lang, te lang. Een speelduur van anderhalf uur weegt door op het geduld en gemoed van de luisteraar, zeker bij een gebrek aan variatie en een spanningsboog die ergens halverwege inzakt als een ingedeukte soufflé. In het tweede deel switcht de sfeer van zonnige uptempo nummers naar nachtelijke clubsongs. Er is niets mis met de combo van deephouse en lounge, maar het moet wel de moeite blijven. Vaak valt het resultaat te licht uit en kunnen ze wat ons betreft zo terug de schuif in, samen met afdankertjes van Daft Punk (“Hooked On You”), Cee Lo Green (Keep This Fire Burning”) en Avicii. Vooral “The Sea” klinkt wel erg hol. De melancholische dancesongs “Six Feet Undeground” en “Don’t Believe What They Say” vallen nog net niet ten prooi aan die ondraaglijke lichtheid. Je lacht, je huilt, je danst. Dat is het leven.
Omdat dat bestaan op aarde relatief kort is, raden we dan ook aan om voorts een shortcut naar de meest dansbare nummers uit het eerste deel te nemen en het vulsel te laten voor wat het is. Op “Demon Dance”, “Hit Me Like A Drum”, “Clap Your Hands” en “The Green Frog” speelt Parov Stelar zijn troeven uit door uitdrukkelijk op de heupen te mikken. Het cruciale aspect in de aantrekkingskracht van deze artiest is de focus op pulserende ritmes, zijn unieke mix van stijlen en aanstekelijke eenvoud. “Summertime” is een verdienstelijke herwerking van de George Gershwin classic, maar kan niet tippen aan onze persoonlijke favoriete versie van The Bittersweets die het hem eerder (jaren zestig) en beter voordeden. “Dont’ Mean A Thing”, met sample van de gelijknamige jazzklassieker, zou echter de meest hardnekkige stilzitters op zijn minst tot een subtiel wiegen moeten kunnen verleiden. De titels maken vrijwel meteen duidelijk dat we voor gravitas aan het verkeerde adres zijn. Dat hoeft ook niet. Wie Parov Stelar en zijn retro beats in huis haalt, weet wat te verwachten: een royale portie fun. Je bent een partyband of je bent het niet. Ondanks de soms wisselvallige kwaliteit op The Demon Diaries blijft Füreder een van de meer opwindende dj’s van dit continent. Met de gezegende woorden van Bryan Ferry: “Don’t stop the dance”.
Vrijdag 21 augustus swingt The Parov Stelar Band zich de ballen van het lijf op Pukkelpop.
