De leeuw klauwt niet langer. Na amper één album als Snoop Lion voert Snoop Dogg zijn alter ego af. De hond heeft zijn leeuwenhuid afgedaan en zette tegelijk het bijbehorende reggaegeluid bij het huisvuil. “I’m Ya Dogg”, de afsluiter van zijn nieuwe album BUSH, wijst erop dat de gouwe ouwe Snoop Dogg terug is. Of niet?
Wij geloven nog steeds dat de transformatie naar Snoop Lion in 2013 een wanhoopsdaad annex publiciteitsstunt was. De Doggmeister zijn carrière was immers serieus in het slop geraakt. Of kan u drie sterke nummers opsommen uit Ego Trippin’ (2008), Malice n Wonderland (2009) en Doggumentary (2011) samen? U haalde die platen niet eens in huis? Groot gelijk. Het alter ego Snoop Lion haalde de aandacht even weg van de malaise en gaf de rapper de kans om zich te herbronnen. Snoop herpakte zich snel met het zijproject 7 Days Of Funk, waarmee hij met producer Dam-Funk terugkeerde naar zijn G-funkroots. Terwijl 7 Days Of Funk kleinschalig was, richt Snoop zich met BUSH opnieuw tot het grote publiek. Pharrell Williams werd onder de arm genomen als producer, wat betekent: lichtvoetige, hypercleane funk die tegen popmuziek aanschurkt.
De impact van Pharrell op dit album valt moeilijk te onderschatten. Zo vertoont BUSH meer gelijkenissen met zijn laatste plaat GIRL dan met eender welk album van Snoop Dogg. De korte titel in blokletters, maar ook de bondige, aanstekelijke nummertjes die een jaren zeventig feelgood vibe uitstralen, dragen onmiskenbaar de stempel van het wonderkind uit Virginia. Pharrell is trouwens de eerste stem die je hoort op dit album, en net als op GIRL speelt Stevie Wonder een streep mondharmonica op het openingsnummer. Er volgen tien zonnige nummers, die perfect gedijen op het strand van Santa Monica Beach in LA. Zacht briesje door de haren, cocktailrietje tussen de lippen, zonnebril op de neus en dan stiekem gluren naar de lokale schoonheden op de discotonen van “This City” of “R U A Freak”. I ain’t come for you, I came for your missus, zo maakt Snoop zijn intenties duidelijk.
Net als Pharrell op GIRL, ruilt Snoop hier het rappen ook in voor het zingen. Met de hulp van vocoder en autotune, wel te verstaan. De enige echte raps op BUSH komen van Rick Ross en Kendrick Lamar, op de best knappe afsluiter “I’m Ya Dogg”. Verder werkten ook Stevie Wonder, Gwen Stefani en T.I. mee aan BUSH. Samen zorgen ze voor een erg verteerbaar geheel. Maar hoe licht BUSH ook uitvalt, je blijft er naar luisteren. Het is een korte plaat zonder hoogtes of laagtes. Vooral naar het einde toe blijven de nummertjes hangen, zoals het opgewekte “Peaches N Cream”.
Snoop Dogg werd begin dit jaar grootvader en ligt duidelijk niet langer wakker van zijn street credibility. Het leven is één groot feest en in dat opzicht heeft hij in Pharrell de perfecte metgezel gevonden.
Als wij heel eerlijk zijn, zouden we Snoop toch graag nog eens horen blaffen zoals in zijn begindagen, bijten hoeft zelfs niet. Misschien moet hij de volgende keer in plaats van Pharrell maar eens zijn oude maat Dr Dre opbellen om samen nog eens op stap te gaan?
