Zu is terug. Er werd eigenlijk weinig gehoor gegeven aan de split van de band, ook al kwam die niet zo heel lang na Carboniferous, hun meest succesvolle album. Misschien dachten velen dat het trio even aan wat welverdiende rust toe was. Nochtans is dit het soort band dat je snel mist. Omwille van z’n werkethiek, ongebreidelde energie en fenomenale live présence. Een tijd geleden werd de hereniging aangekondigd, nu is er meteen ook (een beetje) nieuw werk, dat laat horen dat de draad eenvoudigweg opgepikt wordt.
Nu ja, sommigen gaan zeggen dat dit Zu niet meer is. Als je pakweg duizend (het kunnen er ook wat meer zijn, maar vermoedelijk niet veel minder) concerten speelt met dezelfde muzikanten, creëer je natuurlijk iets dat een eenvoudige klik overstijgt. Dan ben je, zeker in het geval van een unieke band als Zu, allemaal verantwoordelijk voor de identiteit van de band. Drummer Gabe Serbian (ook van The Locust) zal Jacopo Battaglia niet doen vergeten (zijn stijl niet, zijn humor niet), maar dat hoeft ook niet. Het trio zal altijd herkenbaar blijven en het valt te hopen dat deze bezetting geen kloon wordt van de oude.
Met muzikanten als Massimo Pupillo (bas) en Luca T. Mai (baritonsax) zit je wel goed. Zij zijn voortdurend bezig met zichzelf opnieuw uit te vinden, inspiratie op te doen bij verwante muzikanten (van Mats Gustafsson en Ken Vandermark tot Fantômas en Nobukazu Takemura), terwijl ze hun blik steeds op de toekomst gericht houden. Hun discografie is ook een veelkleurig amalgaam: steeds Zu, en steeds anders. Deze nieuwe, ultrakorte EP – drie tracks, samen goed voor amper elf minuten – lijkt de loodzware koers van Carboniferous met onverminderde energie verder te zetten.
De titeltrack pakt meteen uit met een ultraheavy bassound, pure sludgemetal, waar snel het gelaagde saxwerk en de hyperkinetische drumstijl uit kunnen springen. Het lijkt wel alsof Mai de experimenten met klanklagen uit Mombu gewoon voortzet bij Zu, inclusief dat tribale vuur. Daarna wisselen de secties zich af, met proggy wendingen, haast machinaal gehamer, blieps op een repetitieve basgroove en saxloops waarop loos gegaan wordt. Jazz, prog en metal in de blender en mixen maar. Yep, Zu is terug.
“Silent Weapons For Quiet Wars” sluit iets meer aan bij de wendbare Zu van de vroegere jaren, maar dan met een heavy sound. Dit is pompen of verzuipen, stijf van de testosteron staande jazzcore, met een lang middenstuk dat eigenlijk niet meer dan uit z’n voegen barstende rock-‘n-roll is. Niet bepaald de meest originele Zu-compositie, maar het vuur zit er wel nog altijd in. Afsluiten gebeurt tenslotte met een cover van The Residents’ “Easter Woman”, uit hun demente Commercial Album. De aanwezigheid van Barney Greenway van Napalm Death (eerst met monnikachtig gezang, daarna met die bekende grunt) is opvallend, maar maakt er ook niet meer van dan wat het is, een folieke.
Kortom: het is goed om Zu terug te hebben. Goodnight, Civilisation, maar dan vooral dat titelnummer, bewijst dat het trio nog altijd iets te vertellen heeft. Nu komt het er alleen nog op aan om te mikken op de symbiose van vroeger en meer eigen werk aan de man te brengen.
De band gaat in juni/juli op tour. Voorlopig zijn er nog geen Belgische concertdata bekend. We rekenen op één of meer festivalverschijningen.
