Met zijn eerste Pias Nites zorgt platenlabel Pias voor een fijne avond uit in Tour & Taxis. Door de avond waart zowel de geest van Polsslag als van I Love Techno. Maar door te kiezen voor slechts één podium, blijft de suggestie van gezelligheid overeind.
Waar is de tijd dat labelnights knusse onderonsjes waren in een club als de Silo? Enkele honderden danslustigen die zich te buiten gaan op beats uit de Ed Banger-stal. Of tientallen stinkende punks die in de Blauwe Kater verzamelen om, een binnengesmokkeld halfliterblik Cara in de hand, te kijken naar obscure punkbands uit de suburbs van Luxemburg-stad.
Met het inpalmen van Tour & Taxis tilt Pias het concept labelnight naar een nieuw niveau. En dat is ook een beetje van moeten, gezien de ingestorte platenverkoop. Met het eclectisch aanbod uit de Pias-stal moet een indrukwekkende affiche samen te stellen zijn, en dat is op zich ook gebeurd, al kan de indruk niet onderdrukt worden dat het label voor deze eerste editie enigszins op veilig gespeeld heeft. De line-up van Pias Nites doet onwillekeurig denken aan bijna gelijkaardige indoorfestivals als SoulwaxMas en Polsslag. Maar een kniesoor die daarover moeilijk doet in Tour&Taxis. Het is tenslotte vrijdagavond en we zijn volledig vrijwillig naar deze eerste editie afgezakt.
Dat Pias Nites zichzelf uitroept tot een eclectisch gebeuren, is vooral te danken aan de openingsact. Kitty, Daisy & Lewis zou je bijna eerder verwachten op een avondje Radio Modern, maar dat neemt niet weg dat de gyspy-rock-‘n-roll-swing van het tot vijftal aangevuld trio er bijzonder vlot ingaat. Hitje “Goin’ Up The Country” zorgt voor een golf van herkenning en hoewel Kitty, Daisy & Lewis misschien geen evidente naam is op een evenement als dit, werkt het wel.
Iets minder vlot gaat het er aan toe bij The Black Box Revelation. Begin deze maand tekende het duo nog voor een uppercut in de AB, vanavond loopt het net iets minder vlot. Het publiek is duidelijk niet voor de vuige gitaarmuur van The Black Box Revelation afgezakt. Dat Jan Paternoster en Dries Van Dijck bovendien flirten met compromisloosheid maakt een en ander er niet makkelijker op.
Aanvankelijk lijkt het of het duo er een uur lang simpelweg op los zal beuken. Net voor de twijfels te groot worden, weerklinkt de intro van “Never Alone/Always Together” en wordt er een serieuze bocht genomen. Gedaan met rücksichtslos rammen en tijd om de buit binnen te halen, lijkt het wel. Dat lukt ook aardig met “Sleep While Moving” en de hit “Hi On A Wire”. Hoewel vast en zeker onderhoudend, geeft The Black Box Revelation de indruk een ietwat routineuze set afgewerkt te hebben.
Dat is een indruk die ook vaak bij Stijn aanwezig is. Hoewel de platen van de man ons weinig doen, is het af en toe leuk hem live aan het werk te zien, al spookt dan keer op keer de gedachte door het hoofd dat hij ons allemaal in de zeik neemt. Ook nu weer, wanneer Stijn achter een batterij elektronica opduikt, wat op knoppen duwt en een one-man-band wordt. Of beatmachine, want het mag duidelijk zijn dat de nacht ingezet is. “Back In Detroit” is wat dat betreft een klepper van formaat. En daaruit blijkt tevens hoe uitgekiend de programmering vanavond is.
Stijn vormt immers de prima overgang tussen de gitaren en de beats en wanneer een saxofonist op het podium verschijnt voor “Gasoline & Matches” lijkt het of Stijn Laurent Garnier op eigen terrein wil verslaan.
Al gaat de overwinning van de avond, zo daar al sprake van zou zijn, naar Vitalic. De Fransman stelt zijn nieuwe liveshow rond het onlangs verschenen tweede album Flashmob voor. En die is ronduit indrukwekkend. Plots staan we niet meer op een gezapig indoorfestival, maar in een kolkende massa die zich overgeeft aan een overdaad zintuiglijke waarnemingen. Met twee futuristische spiegels als decor en een collectie apparatuur voor zich, pakt Vitalic het publiek moeiteloos in.
De spiegels blijken een ingenieus stukje technologie waarmee licht en lazers de zaal ingeschoten worden terwijl de apparatuur snoeiharde beats uitbraakt. Samen zorgen ze voor een gevoel dat doet terugdenken aan nieuwsberichten van eind jaren tachtig, toen gewag gemaakt werd van een nieuwe vreemde vorm van muziek, gebaseerd op computerklanken, uitsluitend bedoeld om jongeren — al dan niet onder invloed van verboden middelen — in een trance te brengen. Uiteraard met een onheilspellende ondertoon.
Op die formule zit duidelijk nog geen sleet. Vitalic blijkt al snel de headliner van de avond te zijn. De man zorgt voor zo’n moment waarop alles wazig wordt. Het publiek, de beats en al die andere festivalingrediënten die een avond de moeite waard maken.
Werd tot op dat punt opgebouwd, dan is na Vitalic het vet van de soep en wordt er overgeschakeld op routine. De avond is een kwestie van volhouden geworden en dat wordt een beetje moeilijk met de set van Dr. Lektroluv. De groene man komt verrassend uit de hoek door, in tegenstelling tot wat we van hem gewoon zijn, hits achterwege te laten en te kiezen voor een set die genadeloos beukt. Niet slecht, zeker niet slecht, maar het gebrek aan herkenningspunten maakt het voor deeltijdse technoliefhebbers een moeilijk verteerbare brok, waarbij de muziek hoe langer hoe meer de rol van geluidsbehang toebedeeld krijgt.
Niet dat het op dat moment nog veel uitmaakt. Eender wie achter de decks plaatsneemt en zorgt dat de stroom van beats niet stilvalt, kan op bijval rekenen. Zo ook Tiga vs Laurent Garnier, die voor het eerst samen plaatjes leggen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we geen flauw idee hebben wat de twee gedaan hebben op het podium. De enige herinnering aan de passage van het duo bestaat uit de baseballpet van Tiga. Het volgende beeld dat voor het netvlies hangt, is dat van een duif die voor een klein Birds-moment zorgt in de kille wachtzaal van het Noordstation.
Maar het moet goed geweest zijn, afgaand op de spierpijn die mee naar huis gekomen is. Hoewel Pias Nites zich in het vaarwater van andere indoorfestivals bevindt, is het nog niet zover gekomen dat een gevoel van overkill zich van ons meester maakt. Integendeel. De vrolijke gekte die we normaal alleen tegenkomen op die avondlijke momenten waarop het kloppend hart van Pukkelpop zich van de livepodia naar het dancegedeelte van de wei verlegt, al in het voorjaar eens meemaken, is een aangename ervaring. Pias heeft te kennen gegeven dat Pias Nites een vervolg zou kunnen krijgen. Laat ons hopen dat dat effectief gebeurt.
