Mark Lanegan heeft een sequelplaat gemaakt. U weet wel, zo’n album dat de formule van een voorgaande, al dan niet succesvolle plaat opnieuw als uitgangspunt neemt. Imitations heet de sequel in kwestie en het is een van de mooiste albums van de laatste maanden.
Bijna dag op dag 14 jaar geleden, in het najaar van 1999, de herfst van de twintigste eeuw zo u wil, bracht Mark Lanegan zijn vierde soloplaat uit. I’ll Take Care of You heette die worp. Het album bevatte elf covers, interpretaties van songs die behoorlijk ver stonden van de knallende gitaarrock die Lanegan op dat ogenblik nog maakte met zijn Screaming Trees.
Bij het begin van dat decennium was Lanegan, bijna op kousenvoeten, aan een solocarrière begonnen door het verrassend ingetogen solowerk “The Winding Sheet” uit te brengen. Het zou een decennium lang de werkmethode zijn: terwijl Screaming Trees meedeinden op de grunge-opgang en -ondergang, bouwde Lanegan aan een parallel akoestisch oeuvre, dat minstens even indrukwekkend kan worden genoemd.
Met de komst van de Mark Lanegan Band en talloze collaboraties raakte na de eeuwwisseling deze kant van Lanegans muzikale output een beetje in de vergetelheid. Er was weliswaar Dark Mark Does Christmas, de eind 2012 op kleine schaal verspreide kerstplaat, en eerder dit jaar dook Lanegan de akoestische duisternis in met Black Pudding, een collaboratie met Duke Garwood.
Het is echter pas met deze Imitations dat opnieuw de draad wordt opgepikt waar die in 2001, na de release van Field Songs, neergelegd was. Meer zelfs: dit album had net zo goed I’ll Take Care of You pt. 2 kunnen heten: Lanegan waagt zich immers voor een tweede keer een hele plaat lang aan andermans werk, waarbij de liefde voor muziek van de artiest karakterbepalend blijkt. De gekozen songs vallen niet op omwille van hun algemene bekendheid in brede middens, wat Lanegan de kans geeft zich de nummers in kwestie toe te eigenen, zelfs al zijn ze dan afkomstig van (muzikale) vrienden als The Twilight Singers (“Deepest Shade”).
Zelfs al is die aanpak niet nieuw, hij werkt. Vanaf noot één. De intro van opener “Flatlands” heeft nauwelijks weerklonken of het hele idee dat dit een verzameling covers is en dat Lanegan dit trucje, om het dan zo maar eens te noemen, al eens eerder heeft uitgehaald, verdwijnt naar de achtergrond. Wat overblijft is een verzameling nummers die nagenoeg stuk voor stuk in staat zijn kippenvel te veroorzaken.
Of het nu is door enigszins dramatisch uit de hoek te komen in “She’s Gone” of door een lading strijkers over de muziek te smeren, elke aanpak lijkt te werken en probleemloos in het geheel te passen. Vooral het ultrakale “You Only Live Twice” en het recht naar de keel grijpende “Solitaire” (een instant Lanegan-klassieker, die bovendien onwillekeurig aan Twin Peaks doet denken) scheren daarbij zeer hoge toppen. Met zijn zachte blazers doet “Brompton Oratory” dan weer enigszins denken aan het meest ingehouden werk van The National.
Enkel tijdens “Elegie Funèbre” overspeelt Lanegan zijn hand. Muzikaal wordt een bewonderenswaardige poging gedaan een sfeervol nummer op te bouwen, maar Lanegan die een volledige song in het Frans zingt, is compleet ongeloofwaardig. Spijtig, want zonder die misser was dit een perfecte plaat geweest.
Mark Lanegan en String band komen op 30 oktober naar Flagey.
