Een film over een kolonie pratende, zingende en
tapdansende keizerspinguïns op Antarctica. Vrienden van George
Miller moeten nogal gelachen hebben toen die rond de
millenniumwisseling voor het eerst met het idee kwam aandraven.
Maar kijk eens: we zijn een tiental jaar verder, ‘Happy Feet’ was
overal een gigantisch succes en Miller achtte de wereld klaar voor
een opvolger. Alleen spijtig dat die opvolger niet klaar bleek voor
de wereld.
Een rechtlijnige samenvatting geven van ‘Happy Feet
Two’ is haast onbegonnen werk. In de eerste veertig minuten raast
het verhaal als een bezetene alle kanten uit, alsof de makers
absoluut geen idee hadden waar ze naartoe wilden en daarom maar
besloten haastig alle mogelijke insteken aaneen te rijgen tot een
veertig minuten durende mash-up van losse flodders. Mumble
(Elijah Wood) en Gloria (P!nk – Brittany Murphy werd om voor de
hand liggende redenen niet opgeroepen) hebben ondertussen een
zoontje, genaamd Erik (Ava Acres). Aanvankelijk lijkt de film te
gaan over de complexen die Erik heeft met betrekking tot zijn
ondermaats danstalent. Ramón (Robin Williams) overtuigt hem en zijn
vriendjes, Atticus en Boadicia, dat er in Emperor-land geen plaats
is voor buitenbeentjes zoals zij en neemt hen mee naar Adélie-land.
Nadat het viertal daar is aangekomen, verschuift de focus
helemaal.
Adélie-land wordt zowat overheerst door de
irritante papegaaiduiker Sven (Hank Azaria) omdat de kolonie denkt
dat hij een vliegende pinguïn is. Het verhaal lijkt dan die
richting uit te gaan; de oplichter moet ontmaskerd worden. Na een
bevreemdende preek van Sven over SvenTHINK, zijn revolutionaire
manier van denken, wordt echter ook dat spoor verlaten. Mumble
neemt de kleintjes terug mee naar huis maar stoot onderweg op een
schier onverzettelijke zeeolifant. Om het geheel nog
onoverzichtelijker te maken (volgt u nog?), worden er lustig een
paar extra verhaallijnen gelanceerd. De enige daarvan die min of
meer deftig is uitgevoerd, betreft twee exemplaren Krill, Will
(Brad Pitt) en Bill (Matt Damon), die hun zwerm verlaten om de
wijde wereld te verkennen en op te klimmen in de voedselketen.
Daarnaast is er een even irreëel als irrelevant intermezzo over hoe
Sven samen met Lovelace (Robin Williams bis) in Adélie-land
terechtkwam en de onmogelijke liefde tussen Ramón en Carmen (Sofia
Vergara).
Na veertig minuten kletst dan opeens een knoert van
een ijskap snoeihard tegen de rand van Emperor-land aan, waardoor
alle keizerspinguïns behalve Mumble en de drie kleintjes gevangen
zitten. Dat is waar het verhaal uiteindelijk over blijkt te gaan.
Je zou denken dat de film zich op dat moment herpakt. Neen. Eerst
komen de Adéliepinguïns te hulp, maar die kuisen hun schup af
wanneer een troep Russen komt aanzetten die Lovelace, dansend van
op een ijskap, om hulp had gesmeekt (de schippers waren overigens
zo vriendelijk om zijn danspasjes kortstondig te begeleiden met hun
elektrische gitaar). Dan steekt er echter een sneeuwstorm op en de
Russen zijn even snel weer weg als ze gekomen waren. Tussendoor
zijn we er de verveelde getuigen van hoe SvenTHINK nog enkele malen
bij de haren wordt gesleurd zonder invloed te hebben op het verhaal
en leren we uiteraard hoe het afloopt met Ramón en Carmen en Will
en Bill. En de redding? Die komt uiteindelijk uit nog een andere,
hatelijk voorspelbare hoek.
Zo, dat is ‘Happy Feet Two’ in een notendop. Op de
graphics valt weinig aan te merken. Zeker de scènes waarin
de mensen aan bod komen, zijn visueel verbluffend – hoe weinig ze
inhoudelijk ook mogen bijdragen. Daar kan je als volwassen
toeschouwer enkel van genieten, ook al kan het voor kinderen wel
érg schrikwekkend zijn. Die mooie plaatjes zagen we echter in de
eerste ‘Happy Feet’ ook al en kunnen jammer genoeg bezwaarlijk een
echte verrassing genoemd worden.
Voor de rest haalt de film nergens het niveau van
zijn voorganger. Het stemmenwerk kan er nog grotendeels mee door.
Elijah Wood zet opnieuw een geloofwaardige Mumble neer en ook Brad
Pitt en uiteraard Robin Williams blinken uit. Maar daar staan dan
weer slappe prestaties tegenover van P!nk, Sofia Vergara en veel
van de kleinere rolletjes (Mrs. Viola, de mama van Boadicia, wat
was daarmee aan de hand?!). De ontwikkeling van het verhaal wordt,
zoals reeds uitvoerig besproken, nodeloos uitgesteld door het
hysterisch opzetten van banale zijsporen. Ook op muzikaal vlak
stelt de film teleur. De musicalstukjes mogen dan oké zijn (vooral
P!nk maakt hier iets goed), dat er over vrijwel elke scène een
overdreven heroïsche dan wel dramatisch melancholische soundtrack
werd gesmeerd, doet dat grotendeels teniet. De tenenkrullende
goedkope humor maakt ook al niet veel goed. Will en Bill the Krill
slagen er soms in te bekoren, maar worden vooral in het begin zo
ongenuanceerd tussen de rest van het verhaal geschoven dat het
moeilijk wordt om niet aan Scrat van ‘Ice Age’ te denken.
Al bij al een gemiste kans dus. De golf van
enthousiasme was er. De fanbase ook. Maar andermaal werd het een
sequel die te veel uit financiële en te weinig uit narratologische
overwegingen tot stand kwam. Waarom blijven die ook alweer volk
trekken?
