“Zo worden ze niet meer gemaakt”, hoe vaak hebben we dat niet moeten horen, doorgaans uit de mond van een wazig uit de ogen kijkende oom, wanneer iemand het op een sociaal treffen aandurfde een plaat op te leggen waar Phil Spector de hand in had, of die dateerde uit een tijdperk waarin geluk, volgens de betrokkenen, nog heel gewoon was.
Shimmering Stars, een trio uit Vancouver dat niet vies is van een duik in het verleden omarmt die Spectoriaanse doowop-rock bijzonder intens op debuutplaat Violent Hearts. Makkelijk scoren, uiteraard, met een aanpak die in het verleden zijn deugdelijkheid dubbel en dik bewezen heeft. Zou je op het eerste gezicht denken, ware het niet dat kiezen voor de aanpak van groten zoals Spector, maar ook Del Shannon of zelfs The Shadows, niet zonder risico is, een beetje zoals deelnemen aan de Tour terwijl je de steunwieltjes nog niet ontgroeid bent.
Dit trio houdt zich echter zeer goed recht. Meer zelfs: Violent Stars behoort tot de betere platen die we dit jaar te horen kregen. Natuurlijk, Shimmering Stars heeft het voordeel dat je als luisteraar weinig tot geen tijd nodig hebt om te wennen aan het groepsgeluid, wegens al vertrouwd, wat — het valt niet te ontkennen- – minpunten oplevert op het vlak van originaliteit.
Maar, en daar valt evenmin iets op af te dingen, dit klein half uur muziek, goed voor 14 verbluffende momenten, barst van de kwaliteit en dat is uiteindelijk waar het om gaat. Dat, en de mate waarin een band ons weet mee te slepen, wat in dit geval simpelweg als “zeer” omschreven kan worden.
Check bijvoorbeeld “Walk Away”, dat bol staat van de urgentie én dramatiek, waardoor je helemaal de song wordt ingezogen, iets dat bij “Sun going Down”, en zijn aan vroege Raveonettes-refererende mitrailleurdrums net zo goed het geval is. Of neem het lieflijk klinkende, maar rond gewelddadige fantasieën opgebouwde “I’m Gonna Try” of “I Don’t Wanna Know”: Shimmering Stars klinkt op zijn meest geweldige momenten als dé soundtrack voor een zomer die nooit heeft plaatsgevonden.
Want dat is een aspect dat Shimmering Stars duidelijk niet ontgaan is: de kracht van de glorieuze popsongs uit de jaren vijftig en zestig kwam niet alleen voort uit de technische kant van de zaak of de geniale muzikale aanpak, maar net zo goed uit de sfeer die het geheel opbouwde, eentje waarop zowel lachen als huilen mogelijk is én beide niet zelden in de song zelf verzoend worden. Dat succesvol weten te vertalen naar 2011, en daarmee bewijzen dat ook nu nog echo’s van een misschien geromantiseerd, maar daarom niet minder indrukwekkend verleden, in de huidige muziek doorleven, is geen kleine prestatie.
