Er waart een spook door het muzieklandschap, en dit sinds vorig jaar. Met de opkomst van het subgenre witch house, op zich ongetwijfeld alweer een subgenre van een subgenre, wisten kenners zich immers verzekerd van een nieuwe obscure tak aan het muzieklandschap. Eentje die verbonden was gothic en new wave, shoegaze, dubstep, electro, soul en hiphop.
Het zijn vaak jonge artiesten die zweren bij de donkere sferen en dromerige songs van rockartiesten uit de jaren tachtig maar zich net zo goed thuis voelen in moderne R’n B, hiphop en dubstep. Vaak grijpen ze terug naar bekende oude en nieuwe hits waarbij ze de beats gevoelig vertragen en de stemmen in ijlere sferen laten baden. In het bijzonder de in 2000 overleden DJ Screw lijkt met zijn “chopped and screwed”-techniek een blijvende stempel op de muziek gedrukt te hebben, zij het dat zijn adepten veel duisterder paden opzoeken dan hij ooit deed.
Hoewel het genre nog sterk underground is, hebben bands als Salem, †‡† (rrritualzzz), Balam Acab en oOoOO (Oh) binnen de bredere muziekwereld wel al enige naambekendheid verworven. Ook M¥rr? Ka Ba weet zich met zijn gelijknamige album in de kijker te werken, mede dankzij een uitgekiende keuze voor overbekende tracks/samples die een doordachte “witch house”-behandeling krijgen en zo het midden houden tussen eigen werk en intelligente remix.
Neem nu “Aether” dat Belinda Carlisle’s “Heaven Is A Place On Earth” als uitgangspunt neemt maar het nummer volledig binnenstebuiten keert.De vrolijke uptempo beat van het origineel wordt teruggebracht tot een slepende beat (met occasionele doffe snaardrumroffel) terwijl het vrolijke refrein nu uit een andere dimensie lijkt te komen. De verschillende geluidslagen waaronder het nummer zich bedolven weet, hebben een gevoel van onbehagen gemeen die gezamenlijk zorgen voor een vervreemdend effect.
Maar niet alleen oude hitjes worden door de mangel gehaald zoals absoluut hoogtepunt van de plaat “G666 (Indica Deeper Edit)” bewijst. Het nummer verweeft op ingenieuze wijze flarden “Like A G6” van Far East Movement met Metallica’s “One” en koppelt daar een dromerig broeiende track aan die de onderhuidse spanning aanwezig in het origineel treffend naar boven weet te brengen.
Met “Teen Spirits” wordt overigens Nirvana’s grootste hit (“Smells Like Teen Spirit”) onder Witch House handen genomen waarbij de zanglijnen hol echoënd door het nummer razen terwijl de gitaar- en drumpartijen een plastic behandeling krijgen die vreemd genoeg werkt. De productie laat op het eerste gehoor vermoeden dat hier een beginnende en weinig getalenteerde amateur aan het werk is, maar wie bereid is ook dit heilig huisje van de rock omver te schoppen, merkt op hoe M¥rr? Ka Ba weet de sterktes van de song naar zijn eigen hand te zetten.
In “Friends” krijgt “Lithium” van Nirvana een nog ingrijpendere aanpassing waarbij de songflard nauwelijks nog herkenbaar is, zozeer is het gedrenkt in echo’s en verstoringen. Dat M¥rr? Ka Ba het ook zonder deze (over)duidelijke referentiepunten waar weet te maken, bewijzen songs als het slopende “Codeine Thugz” dat zowaar met een saxsolo aan de slag gaat en overduidelijk een hiphopnummer als grondlaag heeft en het op valium voortkruipende “Dare 2 Scru Music” dat niet alleen in zijn titel een intentieverklaring mag heten.
Muziekliefhebbers hebben er dan ook een vette kluif aan om in M¥rr? Ka Ba alle referenties te ontdekken zoals bij het door industrial en electro verminkte, naar house knipogende “Swag (Hazee Tape Edit)” waarvan de verknipte gitaarsolo ongetwijfeld een vaag herkenningsgevoel oproepen zal. Ook de dreunende drums en jaren tachtig aandoende klanken in “Violent Valentine” komen bekend voor, waardoor een omschrijving als The Art Of Noise, verloren gelopen in The Twilight Zone opeens steek lijkt te houden.
Of Witch House als genre een lang leven beschoren is, dan wel opnieuw verdwijnen zal binnen de grote poel van eclectische en postmoderne varianten op bestaande thema’s en stijlen, is voer voor critici en bloggers met te veel vrije tijd en een te grote hang naar taxonomie. De benaming op zich is ook maar marginaal relevant, zolang jonge talenten als M¥rr? Ka Ba maar gehoord worden en de kans krijgen om aan de slag te gaan met onze gedeelde muziekgeschiedenis.
M¥rr? Ka Ba is in een beperkte oplage als cd-r verschenen.
