Na sushi met wasabi, de Honda ST1300A, koikarpers, haiku en judo – akkoord, eigenlandse nevenverschijnselen als Jean-Marie Dedecker en manwijven Ulla en Gella moesten we er wel bijnemen — nog een exportproduct uit het land van de rijzende zon: doomband Eternal Elysium en ze heeft met Within The Triad een vijfde album op haar kerfstok.
In onze wonderjaren linkten we Japan steevast met de tv-serie Shogun, waarin — zo lijkt het althans in onze herinnering — om de haverklap een hoofd werd afgehakt of een of andere mislukte samoerai ritueel zelfmoord of seppuku pleegde en met het Suske en Wiske-album De Stemmenrover waarbij we de betekenis van het woord ‘talisman’ leerden. Nu hoort daar dus ook Eternal Elysium bij, een band die al twintig jaar lang bedrijvig is met zanger-gitarist Yukito Okazaki als het enige overblijvende bandlid van de originele bezetting en die net als haar landgenoten van Boris, Church of Misery of Greenmachine in de doommetal-vijver vist. Maar Eternal Elysium is meer dan dat en schuwt geenszins stoner, space rock, alternatieve punk en bluesrock. Sympathie voor Jimmy Hendrix, heavy rockbands als Black Sabbath, Led Zeppelin en Grand Funk Railroad, de psychedelische rock van de Japanse groep Flower Travellin’ Band en Amerikaanse doommetalpioniers als Trouble, Saint Vitus en Pentagram steken de Japanners al evenmin onder stoelen of banken. Hedendaagsere referenties zijn, zo u wilt, Monster Magnet, Black Cobra, Acid King, Dozer, Fu Manchu of The Melvins.
Wat de muziek in eerste instantie duidelijk maakt: van de Argentijnse pampa’s tot de Hongaarse poesta’s, de muzikale erfenis van de heren Osbourne, Iommi, Butler en Ward is immens.“Agent Of Doom” is een belevenis an sich met sublieme tempowisselingen en zit even ingenieus in elkaar als het bijna gelijknamige Black Sabbath-nummer “Hand Of Doom”. Ook de gitaar op “Shadowed Flower” draagt de onmiskenbare Iommi-stempel: bezwerend en bluesy, om uit te monden in iets van Deep Purple met een clenbuterolgehalte van cero coma cero cero cero cero cero cero cero cero cero cero cinco gram per milliliter. “Blues For Third Stone” zet zachtjes als Sabbath-compositie “Planet Caravan” in om vervolgens in een explosief en meedogenloos stonerfeestje te ontaarden, zonder daarbij momenten van zenachtige bezadiging uit het oog te verliezen.
Ontploffende mammoetgitaren en spacey achtergrondgeluiden houden “Cashed” in de greep van paranoia; het is een royale portie slepende sludge zodat het na beluistering aanvoelde alsof we kniediep door het slijk waadden waarna het uptemponummer “DPS”, gedijend op een riff van meidengrungeband L7, ontketend als de legendarische blinde zwaardvechter Zaitoichi te keer gaat. “Setsuri” is meer een bezweringsritueel (die curieuze fluittonen!) dan een song en maakt duidelijk dat ook de “bollen” in Japan van uitstekende kwaliteit zijn.
Of er nu gelegenheid voor introspectie (“Gravity Bound Conduits For Astral Transmission”; eat this, Stephen Hawking) is of voor gitaren die op tijd en stond enkele welgemikte lellen verkopen en overrompelen (“Sunset Puff”), de songs van de Japanse dondergoden blijken gezegend met een weergaloze groove. Niet alleen oeverloos gebeuk of overdreven psychedelisch gezweef, ook met oog voor subtiliteit en dynamiek laat de band haar kunsten en gedrevenheid in de langere nummers horen. U heeft het al allemaal eens gehoord, zegt u schouderophalend? Klopt, Within The Triad is niet wereldschokkend, maar wie uitgekookte doommetal in zijn hart draagt, zal dit album zeker weten te smaken. Bij het maken van deze plaat werd geen enkele dolfijn afgeslacht. Arigato, gasten!
