Elektrohasch, 2010
Sonic Rendezvous DCM
Wanneer je als Nederlandse band te zien bent in ‘De Wereld
Draait Door’ en je Pinkpop mag openen, is een kleine hype niet
veraf. Toch opmerkelijk, want hoewel we het succes van pakweg
Dewolff nog wel kunnen begrijpen, is Sungrazer minder toegankelijke
muziek. Niet dat deze met keyboards overladen bluesrock waar onze
Noorderburen zo bezeten door zijn meteen in hun top 40 zal
belanden, maar het vraagt toch net wat minder gewenning dan de
stonerrock die Sungrazer eruit perst. En wees gerust: wanneer wij
stoner zeggen bedoelen we ook échte stoner, niet opnieuw zo’n
versimpelde, artificiële Queens of the Stone
Age-band zoals we ze tegenwoordig wel vaker zien.
Sungrazer doet vooral sterk denken aan die andere stonerband die
onder het dak van Elektrohasch Records leeft: Colour Haze. Verwacht
daarbij de typische ruige uitbarstingen die synoniem staan voor het
genre, maar ook fijnere, psychedelische trips die het album een
zekere dynamiek geven. Het varieert tussen pure adrenalinerock en
heerlijke wegdroommuziek; e zouden bijna de vergelijking met Kyuss’
‘Welcome to Sky Valley’ durven maken. Dat is geen oppervlakkig
gegeven compliment als u weet dat dit in onze oren nog steeds het
beste stoneralbum aller tijden is.
Tijdens de rustigere momenten hoor je het vakmanschap van dit
trio nog het best. ‘Somo’ is een heerlijk opgebouwd stukje
bluesrock waar subtiele psychedelische effecten aan toegevoegd
werden. Het doet denken aan ‘Space Cadet’ op ‘Welcome to Sky
Valley’: deze kant van het genre klinkt altijd alsof het geschreven
werd met behulp van allerhande verdovende middelen (en face it: het
zijn nu eenmaal Hollanders), maar zelden werd dat effect zo sterk
op de luisteraar geprojecteerd. Na vijf minuten opbouw wordt die
rust echter vakkundig van tafel geveegd om plaats te maken voor
heerlijk rauwe desert rock.
En tijdens die wildere escapades ontbindt Sungrazer al zijn
duivels om de luisteraar volledig weg te blazen. De gitaren worden
heerlijk laag gestemd, terwijl de ene na de andere typische
stonerriff voorbij vliegt. Inventief? Mwa, dat is wel het laatste
dat je kan zeggen. Maar wanneer clichés zo heerlijk gehanteerd
worden als hier het geval is, kan het ons in feite maar weinig
schelen of we het al eens eerder gehoord hebben. Verder is de bas
heerlijk fuzzy en worden de cimbalen hevig mishandeld, al
ware het een reporter op een drukbevolkt Tahrirplein. Als het
losgaat, gaat het écht los en liefhebbers van stevige rock zullen
hun luchtgitaar niet kunnen stilhouden.
En de combinatie van die ingrediënten zorgt voor sound die
authenticiteit uitstraalt. Stonerrock is hoe langer hoe extremer
aan het worden, waar de bas dan wel luid, maar ook overgeproduceerd
klinkt. Sungrazer klinkt daarentegen exact zoals stoner in de jaren
’90 klonk, en alleen daarom al is dit een sterk debuut. Maar ook
onder die nostalgische klanken blijkt ook talent bij deze
muzikanten te schuilen; de uitgesponnen jams blijven interessant en
de heren spelen zelfs een korte jazz-intermezzo zonder dat het ook
maar een beetje geforceerd klinkt. Het is geen overweldigend
originele muziek, maar weet de conventies van het genre wel perfect
in haar voordeel te gebruiken om een portie pure, authentieke en
zéér genietbare stonerrock af te leveren.
