Julia Kent heeft met Joan Wasser (/As Police Woman) gemeen dat ze voor het eerst mocht proeven van het grote succes met Antony & The Johnsons en dat er nog een hele resem veelbesproken samenwerkingen volgden. Solo varen de vrouwen echter een heel andere koers. Ging Wasser de route van de singer-songwriter op met soulvolle belijdenispop, dan zoekt Kent het bij de eerder afstandelijke, instrumentale melancholie.
De bescheiden Canadese (haar ingetogen persoonlijkheid kan moeilijk nog minder op die van Wasser lijken), die al enige tijd in New York woont, was voorheen al bezig in rockband Rasputin, maar maakte pas naam in de rangen van Antony. Ze speelde niet enkel cello op diens doorbraakalbum I Am A Bird Now, maar tekende ook voor de strijkersarrangementen en trok in de nasleep van de albumrelease mee de wereld rond. Haar reputatie deed de ronde en ze werkte al snel met o.a. Michael Giras Angels Of Light, Devendra Banhart, Rufus Wainwright en jazzbassist William Parker, om in 2007 op de proppen te komen met een eerste soloalbum, Delay.
Op die plaat, die ze volledig zelf voor haar rekening nam, viel vooral filmische en uitgepuurde melancholie te horen, hier en daar aangevuld met omgevingsgeluid. Op de nieuwe EP Last Day In July, een voorbode van het binnenkort te verschijnen tweede album (Green And Grey) wordt eigenlijk dezelfde tactiek gehanteerd. Met enkel een loopstation bij de hand (of eerder: voet) creëert Kent auditieve filmpjes die een maximumeffect bereiken door een minimum aan ideeën in te zetten.
De vier songs volgen doorgaans een vergelijkbaar recept: "Ground" gaat van start met vallende regendruppels en breed uitgestreken bewegingen, de overige tracks beginnen met kortere, repetitieve geluiden: het aanslaan van de snaren met de strijkstok, het plukken van de snaren. Daar wordt dan een effect op gezet, en daarover worden de eerste weemoedige melodieën geplaatst. Over dat eerste thema wordt een tweede gelegd, enzovoort. Op die manier krijg je al snel een ruimer effect, waarbij het lijkt alsof die ene celliste plots een kwartet geworden is.
"Ground" heeft eigenlijk weinig om het lijf, maar gebruik het als opener op eender welke plaat van eender welke artiest en de oren worden meteen gespitst. Dit is het soort kippenvelweemoed die voldoende sfeer bevat om een hele concertzaal stil te krijgen. Op de resterende tracks wordt die sfeer verder gezet: "Ailanthus" is duister, haast sinister, en doet door die combinatie van echoënde snaren, donkere noten en toegevoegde elektronica vooral denken aan Clint Mansells werk met het Kronos Quartet voor Requiem For A Dream. Zo dramatisch wordt het hier echter nooit. Ook de titeltrack en het afsluitende "Carapace", veruit het minst teneergeslagen nummer van de vier, breien een gepast vervolg aan de openers.
Bijster vernieuwend of eclectisch is Last Day In July dus zeker niet. Het is geen muziek die het moet hebben van onverwachte wendingen of emotioneel tumult. Integendeel: alles staat hier ten dienste van het op poten zetten van een coherent verhaal, waarvan de aard al bekend is in het eerste nummer. Of dat volstaat om een album te vullen moet nog blijken, maar deze zestien minuten zijn nu al beklijvende imaginaire cinema, meeslepend en bloedmooi in al zijn eenvoud.
De EP kan beluisterd en gekocht worden op de website van Julia Kent. Ze speelt zaterdag 11 september in KC BELGIE (Hasselt). Staan dan ook op het programma: Pamelia Kurstin & Sebastian Rochford (Polar Bear). Woensdag 29 september staat Kent in de Brusselse Sazz’nJazz.
