In België heb je schlagermuziek en slagermuziek. Aborted behoort tot die tweede categorie. Met een medisch woordenboek bij de hand, een van de best geschraapte kelen van de death metal-scene en een vetgesmeerde riffmachine werkt frontman Sven De Caluwé al vijftien jaar lang aan een waanzinnig parcours — naar Belgische metalnormen. Met Coronary Reconstruction keert hij met een geheel nieuwe line-up — waarvan één oude bekende — al hier en daar terug naar zijn goorste roots.
Goremageddon: The Saw and the Carnage Done, The Archaic Abattoir en Slaughter & Apparatus: A Methodical Overture maakten stuk voor stuk — letterlijk — een verpletterende indruk. Maar niet iedereen ging akkoord met de muzikale evolutie van de band uit Beveren-Waas. Midtempo grooves en allerlei core-toestanden kregen gaandeweg steeds meer aandacht, met Strychnine.213 als trieste hoogtepunt, aldus enkele diehards. Door de melodieuze death metal en vele midtempo breaks leek Aborted wel zijn bloederige roots — lees: Autopsy, Carcass en consorten — te verloochenen. Sommigen spuugden zelfs de band uit voor naar-In Flames-neigende death metal. Genoeg gediscussieerd, want wat weer volgt is een dik pak slaag naar goede — kuch, vuile — gewoonte.
Die typische death metal-sound blijft ondanks alle moderne invloeden, dankzij De Caluwé’s typische strot, het handelsmerk van de band. Ook op Coronary Reconstruction rochelt, grunt en screamt De Caluwé erop los. Het titelnummer, besmeurd met samples uit Hellbound: Hellraiser II, doet bovendien meteen meer rauw en back to basics aan, net als de platenhoes die aan oudere beeltenissen van Aborted en Autopsy doet denken. Brutale death metal wordt stevig afgewisseld met epische solo’s, badend in epische Carcass-sferen, en keiharde breaks. Op geen enkel moment krijg je het ongemakkelijke gevoel dat één stereotiep geluid overheerst. Zou dit de nieuwe Aborted kunnen zijn?
Ook in "From A Tepid Whiff" vliegen de blastbeats, spectaculaire solo’s en breaks je om de oren. Om helemaal in de sfeer te komen wordt het slot bevuild met hijg,- prot,- en kreungeluiden. "Grime" veroorzaakt het grootste slachtveld maar is tegelijkertijd de meest melodieuze song. Dirk Verbeuren (Scarve, Soilwork), die reeds op Goremageddon en The Haematobic EP als een ware stormram gedroeg, doet ook op "A Cadaverous Dissertation" zijn drums genadeloos ratelen.
Met een cover van "Left Hand Path" keren Sven en zijn kornuiten terug naar de voorvaders van de moderne death metal, Entombed. Het nummer mag dan al twintig jaar oud zijn, de moddervette en moderne touch doen het eigentijds klinken. Ook nieuwe aanwinsten Ergan Segal (Whorecore) en Ken Sorceron (Abigail Williams) verdienen enkele diepe buigingen. Ze ontpoppen zich tot de ideale knechten waarnaar meesterslager De Caluwé op zoek was. Wij hopen met u mee dat hun leercontract tot de volgende smerige slachtsessie verlengd zal worden.
Met Coronary Reconstruction heeft Aborted een kleine lelijke boreling op de wereld losgelaten en meteen de hakmachine erop losgelaten. Vooral dankzij Verbeurens extra power en De Caluwé’s strot als vaste waarde komt deze vijfdelige horrorserie weer keihard aan. Kan de maag al een zwaar voorgerecht verteren, alvorens te starten met het grote hoofdgerecht? Prop je dan alvast vol met deze Aborted.
