Epilogen van tienerfuiven, u herinnert ze zich vast nog wel. Het
feestje is over z’n climax heen, het meisje van uw dromen heeft
zich tegen elk middenrif geschurkt behalve tegen het uwe en de
alcohol voedt het zelfmedelijden. Wie ‘One Life Stand’ beluistert,
zal misschien wel terugdenken aan die momenten. Want als ‘Made In
The Dark‘ een brok zorgeloze euforie was, dan verklankt de
nieuwe plaat van deze Britse electropoppers die mix van naïeviteit,
sentiment en, laten we wel wezen, zieligheid. U kan het evidente
gevolg dan ook al raden: op een paar stevige uitschieters na is
‘One Life Stand’ de bonzende kater na de vette party. Hier zat meer
in, veel meer!
Want weg zijn de venijnige synths, puntige beats, grillige ritmes
en funky DFA-percussie. ‘One Life Stand’ bevat geen enkele ‘Shake A
Fist’ of ‘Bendable Poseable’, van de rilatine stijf staande krakers
om de ledematen op lam te dansen. Hot Chip en in het bijzonder
zanger Alexis Taylor ontwikkelen zich liever tot jonge Werthers die
de verfrissende gekte grotendeels laten voor wat ze is en gretig
zwelgen in stroperige romantiek.
En op de eerste plaathelft levert die koerswijziging nochtans
vuurwerk op. ‘Thieves In The Night’ en ‘Hand Me Down Your Love’
zijn gewoon ijzersterke songs die zowel emotioneel als dansbaar
klinken. Ook het titelnummer is ondanks een ridicule tekst een
fraaie best of both worlds. En dan is er nog ‘I Feel Better’, de
track die het meest naar ‘Made In The Dark’ knipoogt. Dit is zonder
meer hét nummer van de plaat: pompend, maar pakkend, zowel een
aandoenlijke ballad als opzwepend dansvloervoer. Lang geleden dat
we ooit zoveel oprechte weemoed hoorden doorschemeren in
eurotrash-synhts. ‘Dancing with tears in my eyes’, zong Ultravox
ooit!
Als Hot Chip een plaat lang dit niveau had aangehouden, was de band
erin geslaagd om zich te vernieuwen zonder aan oorspronkelijke
charme in te boeten. Maar helaas: de 80’s-pastiche ‘Brothers’ houdt
de tong nog lichtjes tegen de kaak geklemd, maar vanaf het
afgrijselijke ‘Slush’ wordt het deksel definitief van de honingpot
gehaald.
Want het blijft niet bij die ene banale ballad. Ook ‘Alley Cats’ en
‘Keep Quiet’ zijn zeemzoete plakkers, het soort slaapverwekkende
meligheid dat lijkt weggelopen uit een parochiale feestzaal die z’n
deuren moest sluiten na de jaren ’80. ‘We Have Love’ en afsluiter
‘Take It In’ proberen de meubelen nog te redden met iets
prominentere beats, maar het is too little, too late. Ook die songs
hebben de okselfrisse speelsheid van singles als ‘One Pure Thought’
en ‘Over And Over’ immers ingeruild voor gesuikerde klefheid.
Het is behoorlijk onbegrijpelijk dat Hot Chip de achillespees van
hun vorige platen tot de norm verheft op ‘One Life Stand’. De
angels worden uit de songs gerukt en de aanstekelijke dynamiek van
‘Made In The Dark’ wordt ingeruild voor monotonie. De Britten leken
klaar voor een hoge vlucht, maar in heel wat nummers klinken ze
eerder als vleugellamme nachtegalen die constant hetzelfde, veel te
zoetgevooisde liedje zingen.
De conclusie is dus snel getrokken: ‘One Life Stand’ is een
plaathelft lang ronduit geweldig, maar zakt dan in elkaar als een
slecht bereide griesmeelpudding. Hot Chip is niet langer ready for
the floor en dat is doodjammer. Gezien het talent van de Britten en
het potentieel van hun nieuwe sound (zie vooral ‘I Feel Better’)
kon ‘One Life Stand’ nochtans een schot in de roos zijn. Het is
echter eerder een losse flodder geworden.
Op 7 maart 2010 speelt Hot Chip in de (uitverkochte) A.B. in
Brussel.
