Als we aan 100 Vlamingen zouden vragen om de naam van een willekeurige Nederlandse zangeres te noemen, dan zal het antwoord zéér waarschijnlijk Anouk zijn. Met een beetje geluk worden Sharon den Adel van Within Temptation of “die blonde van Krezip” ook nog vermeld, maar de naam Marike Jager zal hoogstwaarschijnlijk niet vallen. Tijd voor, om het op zijn Obama’s te zeggen, change.
Succes in eigen land heeft Marike Jager al een tijdje, maar het blijkt toch niet zo eenvoudig om dat naar hier uit te breiden. Ze verzorgde in Vlaanderen al een aantal voorprogramma’s, gaande van Yevgueni tot de grote Sinéad O’Connor, maar de echte doorbraak lijkt nog niet voor morgen. Jager heeft nochtans alles in huis om het ook over de grens te maken: een goede stem, een platenmaatschappij die wel wat in België ziet en — toch ook niet onbelangrijk — een goede plaat.
Marike Jager weet onze oren meteen te verleiden met “Celia Trigger”, een geweldige popsong verpakt in een schijnbaar hoekig en tegendraads arrangement en meteen ook het beste nummer van de plaat. (Bij dezen willen we ook even meegeven dat wij hopen dat Celia niet echt bestaat, want wij zouden haar liever niet tegenkomen als ze ambetant is. Maar goed, dat terzijde.) “Celia Trigger” doet ons in elk geval verlangen naar meer, maar dat krijgen we niet zomaar. Eerst wordt er een versnelling lager geschakeld in het kampvuurwaardige “Winner” dat volledig steunt op akoestische gitaar. Nadien wordt het tempo dan langzaamaan weer opgedreven: na een lieflijk en tegelijk erg catchy “Honey, Honey” blijkt tijdens het rockende “Radio” dat het moeilijk wordt om stil te zitten. Mocht u bij het beluisteren van Celia Trigger dan ook merken dat uw rechtervoet regelmatig een eigen leven gaat leiden, hoeft u zich daar geen zorgen over te maken: het is een tijdelijk verschijnsel.
Een ding is zeker: Marike Jager wéét hoe een goede song hoort te klinken en ze houdt de hele plaat lang een hoog niveau aan. De songs zitten stuk voor stuk goed in elkaar en er zit voldoende afwisseling in de plaat om ze telkens weer volledig te willen beluisteren. Vooral de eerste songs steken erbovenuit, maar dat wil dus niet zeggen dat het nadien pijlsnel bergaf gaat. We kunnen eerlijk gezegd niet meteen een moment op Celia Trigger aanwijzen waarop Jager ons verveelt.
Celia Trigger bevat dus meer dan genoeg interessant luistermateriaal. Zo balanceert “Easy” ergens op de kruising tussen een kwetsbare ballade en een in your face rocksong. Denk aan het geluid van Coldplay ten tijde van X&Y en u weet wat u kan verwachten, al heeft Marike Jager op haar plaat over de hele lijn gelukkig meer variatie te bieden. Op “Bucket Full Of Ice” duikt bijvoorbeeld een viool op, terwijl “Runner At The Gate” dan weer uit een heel ander vaatje tapt: het is een ongepolijste, rauwe rocksong.
Marike Jager serveert een gevarieerde muzikale mengeling van pop en rock overgoten met een scheut blues, folk en jazz. Celia Trigger biedt een uitgebreid buffet van songs, voor ieder wat wils. Vrolijk swingende liedjes met een jazzy feel (“My Gold”), stoere rock of mooie luisterliedjes (“Lover”): ze kan het allemaal. Celia Trigger is een heel degelijk album en wij zijn erg benieuwd naar wat de volgende plaat zal brengen. En we hopen voor Marike dat die doorbraak in België er snel komt.
