Na het leven van Johnny Cash in een strip gegoten te hebben, waagt de Duitse tekenaar Reinhard Kleist zich aan een ander stuk Amerikaans cultureel erfgoed: het pretpark op Coney Island. In The Secrets of Coney Island wordt de lezer een korte, wisselvallige blik gegund op de teloorgang van het schiereiland.
Een eeuw geleden was Coney Island wat de Disneyparken vandaag zijn. Een plaats waar jong en oud samen naartoe trekken op zoek naar vermaak. Het New Yorkse schiereiland werd na het einde van de Amerikaanse burgeroorlog een van de eerste plaatsen op de planeet die louter aan entertainment gewijd waren. Bij het begin van de twintigste eeuw kende het park een ongelooflijke populariteit, maar toen de consumptiemaatschappij na de Tweede Wereldoorlog aan terrein won, werd de gigantische kermis daar ironisch genoeg een van de eerste slachtoffers van: het Coney Island zag zijn aantrekkingskracht afkalven en het verval intreden.
Toch blijft vergane glorie als Coney Island tot de verbeelding spreken. Zie wat dat betreft bijvoorbeeld ook Carnivale. De sfeer die dergelijke oude vormen van vermaak uitstralen, prikkelt de zintuigen, zelfs bij wie veel te laat geboren is om een en ander bewust meegemaakt te hebben. De schuld daarvoor bij de Studio 100’s en Disneys van deze wereld leggen, zou net iets te gemakkelijk zijn, maar het is meer dan waarschijnlijk een veilige gok om te stellen dat dergelijke amusementsbedrijven nooit geromantiseerd zullen worden zoals met Coney Island gebeurt.
Al moeten we daarbij toegeven dat een gewelddadig conflict, zoals er zich eentje voordoet in The Secrets Of Coney Island ongetwijfeld tot de verbeelding zou spreken mocht het zich voordoen bij een van de hedendaagse entertainmentbedrijven. Of toch op z’n minst eenzelfde schok van verbazing veroorzaken als dat ene schot in het nieuwe tekenverhaal van Reinhard Kleist.
Met dat nieuwe album houdt Kleist dezelfde atmosfeer overeind als in voorganger Cash — I See A Darkness. Maar net als die Cashbiografie, is ook het nu afgeleverde album net niet top. Onderhoudend, dat wel, en de lijnen van de drie voorgeschotelde kortverhalen zitten goed in elkaar, maar benutten niet al hun potentieel. The Secrets Of Coney Island is dan ook eerder aan de dunne kant. Kleist geeft zichzelf te weinig ruimte om zijn verhaal te vertellen, waardoor je als lezer met het gevoel achterblijft enkel met de oppervlakte van de vertelling in aanraking gekomen te zijn.
Dat buiten beschouwing gelaten is The Secrets Of Coney Island best een mooi eerbetoon aan wat eens was. Als sfeerschepper is Kleist immers een meester die zijn vak kent, en dat blijkt uit elke plaat van Coney Islands. Het ruwe tekenwerk van de Duitser gaat bovendien prima samen met het roestige en winderige sfeertje dat over het langzaam stervende pretpark hangt. Waarmee het album aardig in de buurt komt van zijn eigen onderwerp: prima entertainment, leuk om even tijd mee door te brengen, maar achteraf sta je er niet te veel meer bij stil. Tenzij in een nostalgische bui, wanneer alles door een romantische bril bekeken wordt.
