World In Sound, 2009
De losgeslagen psych inca’s uit Lima zijn er weer,
jippiekajeejos mutherfuckeros, zoals Jommekos zou zeggen. La Ira De
Dios steekt een dikke Latijns-Amerikaanse middenvinger op naar de
trendy indie pop- en rockbandjes van de zeven continenten, en
zweert uitsluitend bij vuile rock aangevet met surf en space. De
kloppende bobbel in de broek, het zweet op de rug, de blik op
oneindig en GAAN! Of zoals ze het zelf zeggen: “SOMOS LA IRA DE
DIOS. SOMOS DE LIMA, PERU. TOCAMOS PUNK PSICODELICO. Y TOCAMOS
ALTO!!“
Lima dus en niet de Altiplano, nochtans kon je dat op hun
‘Archaepterix’ nog wel vermoeden, want die schijf was erg
psychedelisch getint en bevatte lange quasi instrumentale jams.
Sinds hun vorige album ‘Cosmos Chaos Destruction’ schrijven ze veel
spitsere songs, telkens gebaseerd op een paar powerakkoorden en
rollende baslijnen. Ze noemen zichzelf spacepunks en dat is niet
uit de lucht gegrepen. De geest van de vroege Hawkwind zweeft
nadrukkelijk in ‘Calles Oscuras’ of ‘No Hay Control’. De al even
hard trippende en zo mogelijk nog luidere Blue Cheer laten ook een
duidelijke stempel na in de songs van La Ira De Dios.
De slinger slaat constant heen en weer tussen opgefokte
spacerodeo’s, garagerellen met oud ijzerwerk en surfende joyriders
met een fles rum aan de lippen. Voor muzikale inspiratie kijken ze
graag dertig jaar of meer terug in de tijd, maar het dofglanzend
laagje roet en stof dat eroverheen ligt is 100% afkomstig uit de
hedendaagse grootstad. Nihilisme wordt gebezigd als ontsnapping aan
het oppervlakkige en materialistische bestaan. Tegelijkertijd
houden ze de contrasterende gensters van hoop brandende dat
‘Revolucion’ mogelijk is.
‘Misantropo’ en ‘Todo Arde En Llamas’ zijn tekstueel twee van de
zwartgalligste nummers op het album, maar ze rocken wel het
hardste. Lekker ouderwetse blues en boogie geven kleur aan hetgeen
hen het nauwst aan het hart ligt: ‘Lima Ciudad’ en ‘Woman’. Wat me
aanstaat aan dit album is de puurheid van de songs, zonder dat het
monotoon of uitgebeend wordt. De goede opnamekwaliteit onderstreept
dit: rauw en luid, maar met een perfecte balans tussen de
instrumenten die elk voorzien zijn van een goed geluid. Er wordt
gedrumd op een drumstel, niet op ketels. De bas klinkt vol en
krachtig, en de gitaar mag al eens pretentieloos huilen naar de
sterren boven de Andes.
Bands als La Ira De Dios kunnen er niet genoeg zijn. Op overgave en
werklust creëren ze op elke album een handvol songs die weliswaar
niet innoverend zijn, maar zoveel energie en cojones hebben dat ze
je aandacht vanaf het eerste akkoord vast hebben. Als je dan
opnieuw luistert (en opnieuw en opnieuw) hoor je tegen de
verwachtingen in toch telkens nieuwe dingen. Een verrassende solo
hier, een fragmentje cleane gitaar daar, een verschroeiende
tempoversnelling of een sombere sfeerzetting. Want La Ira de Dios
zijn niet zomaar wat rammelende garagepunkers, het zijn
songschrijvers en performers die de stiel in de eerste plaats op
het podium hebben geleerd. Hopelijk krijgen we nog eens de kans ze
in België te zien, want tijdens hun recentste tournee gingen ze ons
landje voorbij.
De liefhebbers van vinyl kunnen hun slag slaan, want bij de
LP-versie krijg je nog een ep’tje met vier songs die best nog de
moeite zijn. Het anthem ‘Space Punks Forever’ en de Joy
Division-cover ‘Shadowplay’ zijn uitschieters. Ook voor andere fans
van oprechte, harde rock-‘n-roll is ‘Apus Revolution Rock’ een
pareltje om in huis te halen. Ideaal om op vrijdagavond al je
frustraties van de werkweek van je af te pogoën en als een beest
het weekend in te duiken.
