Geen muziek kan zo persoonlijk klinken als instrumentale muziek opgebouwd rond ongedefinieerde klanken. Er zijn geen songteksten of technische hoogstandjes om zich achter te verbergen. Er is alleen een geluid, abstract en ondefinieerbaar, maar ook hyperindividueel en kwetsbaar.
Geluidenwevers sluiten zichzelf enerzijds op in een wereld die alleen voor hen toegankelijk is, maar anderzijds bieden ze als geen ander de luisteraar een inkijk in het eigen leven. Sommigen onder hen gooien de poorten van de ziel wagenwijd open, terwijl anderen je hoogstens door een raam naar binnen laten gluren en slechts een beperkt zichtpunt op de eigen zielenhuishouding willen geven.
Het volstaat niet om zomaar iets te creëren en dan te grabbel te gooien. Er moet een verhaal achter zitten, een persoonlijk idee want anders klinkt het vals en dissonant. Nergens gebeurt de ontmaskering sneller en duidelijker, althans bij wie er oren naar heeft. Wie zichzelf buiten de wereld van reguliere songstructuren en herkenbare klanken plaatst, moet een verhaal hebben zoniet is hij een charlatan, een marketeer die verkoopscijfers verwart met het begrip kwaliteit.
Al enige jaren en verschillende releases (lp's, cd-r's en cd's in beperkte oplages) lang tracht Joseph Raglani zijn verhalen te vertellen. Op zijn “debuut” Of Sirens Born maakt hij een een imaginaire tocht gebaseerd op legendes en mythes. Hij wil een epische reis creëren waarbij het vreemde karakter van andere culturen middels hun legenden blootgelegd wordt. Naast kosmische electronica, krautrock en folkmuziek uit de Andes (Peru in het bijzonder) haalt hij hiervoor net zo goed ideeën en inspiratie uit films als Aguirre, der Zorn Gottes (Herzog) en A New World (Terence Malik).
Alleen weet hij die aannames op dit album nergens echt waar te maken en twijfelt de plaat continu tussen ongeïnspireerde en onbezielde geluidstapijten enerzijds en confronterende klankaanvallen anderzijds. Raglani wil de luisteraar meeslepen, maar ondanks alle beloftes van grandeur en tot de verbeelding sprekende schetsen laat hij hem in de steek zodra het doel nadert. Wie Raglani volgen wil, moet zijn eigen reiskaart bij de hand houden en zijn eigen muzikale kompas volgen.
Op “Perilous Straits” toont hij zich het meest als een betrouwbare compagnon. Hij neemt ruimschoots de tijd om zijn verhaal te vertellen en dompelt zijn metgezellen onder in analoge klanken die ondanks hun dwingende onherkenbaarheid nooit ongewillig of bars klinken. “Washed Ashore” heeft een valse start, maar ontpopt zich wel tot een potentieel geslaagde song. De grommende geluiden breken met het stramien van de plaat, zelfs al klinkt de dreiging nooit voldragen.
Het is de spijker waarop een plaat lang geslagen kan worden: Raglani heeft ideeën en aanzetten, alleen weet hij ze onvoldoende te bezielen waardoor het te hermetisch blijft, te veel een vingeroefening en een blauwdruk. Geen wonder dat “River In” er als openingstrack niet in slaagt om de luisteraar de plaat binnen te sleuren, maar hem wel likkebaardend voor het raam laat staan. En daardoor weten ook het op een kosmisch niveau opererend “Jubilee” of het veel aardsere “The Promise Of Wood And Water” niet de juiste snaren te raken.
Een plaat lang houdt Raglani de luisteraar de belofte van een nieuw inzicht voor. Het is aan die laatste om te kiezen of hij volgen wil of niet, al is de kans groot dat hij met een knagend hongergevoel achter zal blijven. Introverte en zelfreflecterende geluidstapijten overstijgen het interindividuele wanneer ze een verbinding met het universele maken en zo de luisteraar persoonlijk aanspreken. In dat laatste slaagt Raglani nooit ten volle en dat maakt van Of Sirens Born ondanks zijn oprechte intenties een dubbelzinnige plaat.
