Pacta sunt servanda wisten de Oud-Romeinen al en daar hoeft niemand de brotha’s in da hood aan te herinneren. Menig rapcollectief dankt zijn bestaan aan de onderlinge belofte dat als één van hen het maken zou, hij de andere mee zou nemen in zijn opwaartse vaart.
Jammer genoeg wordt maar al te vaak duidelijk waarom net die ene het maakte en zijn makkers niet, het bekendste (recente) voorbeeld daarvan blijft Eminem en diens D-12: een bende olijkerds wiens raptalenten weliswaar niet desastreus zijn maar waarvan steeds duidelijker werd hoezeer een van hen boven de rest uittorende. Ook 50 Cent, wiens oeuvre gemengde gevoelens blijft oproepen, had een gelijkaardige deal gesloten met enkele makkers. Gorilla Unit ofte G-Unit debuteerde niet lang na hij-die-negen-kogels-incasseerde met een eigen debuutplaat. In tegenstelling tot Eminems posse echter werd het soortelijk gewicht hier netjes verdeeld.
Beg For Mercy was weliswaar het type plaat dat volledig in de lijn van 50 Cents eigen werk lag: de teksten stonden bol van de stoere machopraat waarbij guns, niggaz and bitches nog vaker vielen dan het woord kaakslag op een samenkomst van de NV-A, alleen toonden zijn maatjes aan dat ze allen over voldoende talent beschikten om het ook zelf solo te maken. Geen wonder dus dat de verschillende soloreleases van Tony Yayo, Lloyd Banks en het in ongenade gevallen voormalig lid The Game net zo goed op positieve kritieken en mooie verkoopcijfers konden rekenen.
Op T*O*S Terminate On Sight wordt vooralsnog niet met de vertrouwde formule gebroken; een foto van een hoop kogels met het bijschrift "It’s better to give than to receive" spreekt dan ook boekdelen. Voor fijnbesnaarde theorieën of diepzinnige gedachten over de natuur van de mens en de existentiële implicaties van het bestaan binnen een urbane omgeving is men hier aan het verkeerde adres. Voor een stevige portie Tarantineske geweldkolder met de nodige borstklopperij en zelfstoef geeft deze kapoentjesclub echter paraat.
En al dat stoere-jongens-onder-elkaar-gewauwel is in beperkte dosissen best wel amusant en grappig, vooral omdat het met de nodige ernst maar ook met voldoende talent geserveerd wordt. De drie mc’s, op een aantal tracks bijgestaan door nieuwe aanwinst Young Buck (what’s in a name) verdedigen met verve en branie hun outfit terwijl de schare producers zich uitstekend van hun taak kwijten en nergens doen verlangen naar de producers van het debuut (oa Hi-Tek, Dr Dré en Eminem).
Helaas blijft zoiets geen plaat lang duren, terwijl de eerste acht nummers met een rotvaart en een stevige headbang voorbijrazen, is het ver daarna meer van de soep en wordt het een lange en saaie rit die noodgedwongen uitgezeten moet worden. Dat de plaat iets over de helft in elkaar zakt, is niet zozeer het gevolg van het déja-vu et déja entendu-gevoel dat zich aandient als wel van de zwakkere tracks die achteraan bungelen.
Tracks als "Kitty Kat" of "Get Down" horen niet thuis op eenzelfde plaat als het ronkende "Straight Outta Southside" of de fijnbesnaarde single "Rider Pt. 2" dat alleen voor het met de nodige ernst gedeclameerde "Like syphillis bitch, you’re stuck with this" zijn plaats in de hitlijsten verdient. Maar na titelnummer "T.O.S." is het vet definitief van de soep. "I Don’t Wanna Talk About It" en "Money Make The World Go Round" weten zich nog enige allure aan te meten maar ze staan plompverloren tussen te veel vullers om zich positief op te laten merken.
Met zijn hang naar geweld en glamour neigt G-Unit naar een karikaturaal run of the mill hiphop-collectief maar deze cartoonversie van de Wu Tang Clan bewijst op T*O*S Terminate On Sight waarom hij met recht en rede door fans, critici en de underground met de nodige égards bevangen wordt. Een Nobelprijs literatuur zal er voor G-Unit wel nooit inzitten maar wie voorbij de gangsterclichés en seksistische prietpraat ("Girl, I know you like European cars, why don’t you take a look in my garage.") durft te kijken, kan niet anders dan erkennen dat T*O*S Terminate On Sight uitstekende hiphop serveert.
