Ligt het aan hun geisers of wordt het hen door aardmannetjes ’s nachts in hun oor gefluisterd? Feit is dat er vanuit IJsland bepaald boeiende muziek komt tegenwoordig. Zoveelste in een lange rij is Bang Gang, de met een verwarrende naam getooide, onbewogen IJslander Bardi Johannsson. Met Something Wrong bracht hij na vijf jaar eindelijk zijn tweede album uit, terwijl hij met de Franse Keren Ann een plaat opnam als Lady & Bird.
enola: Dankzij je leuke groepsnaam werd mijn research op het internet gisterenavond bepaald niet doorsnee.
Johansson: "Ik weet het. En als je niet op seks uitkomt is er nog de metalgroep The Bang Gang Band. Maar mijn schuld is het niet, ik gebruikte de naam al voor het internet populair werd en was me dus niet bewust van het bestaan van die andere groep. Ik heb ooit wel overwogen om de naam te veranderen, maar uiteindelijk toch maar niet gedaan. Als je zoekt op "Bang Gang + Bardi" vind je me wel."
enola: Je bent al lang bezig met muziek, niet?
Johansson: "Ik ben begonnen met muziek maken toen ik tien was en mijn eerste song werd uitgebracht op mijn twaalfde. Dat was op een kinderalbum. En sindsdien ben ik met muziek bezig gebleven. Bang Gang ben ik met een vriend zes of zeven jaar geleden als een surfband begonnen, zo’n beetje in de stijl van Dick Dale. Om live te spelen trokken we nog wat mensen aan waaronder Esther Talia Casey. Ik maakte alleen met haar een nummer en we hadden nog een naam nodig voor dat project. Voor die kameraad was het ok dat we de naam Bang Gang gebruikten. Vijf jaar geleden kwam zo het eerste Bang Gang-album uit in IJsland en twee jaar later ook in Frankrijk. Dat het drie jaar duurde voor er een opvolger kwam, komt omdat ik de samenwerking met mijn toenmalig label stopzette. Ik moest 25.000 euro betalen om dat contract te kunnen verbreken en ik heb mijn tijd gevuld met andere projecten terwijl ik de juridische problemen oploste."
enola: Vandaar het advies zowel in het CDboekje als op je website: "To those who made the making of this album difficult… fuck off?"
Johnasson: "De mensen aan wie het gericht is, weten wel wie ze zijn. Ik moest 25.000 euro betalen om van mijn vorige platendeal af te raken en ik vond dat niet terecht. Dat was verdorie tweemaal het budget van die eerste plaat. Dus ja: ik ben kwaad op ze. Ze hebben die eerste plaat ook heel slecht gepromoot. They did a terrible job. Of neen. Om precies te zijn: ze deden het niet slecht, ze deden gewoon niets."
enola: En dus deed je al die televisiedingen waar je in IJsland bekend door werd?
Johansson: "Ja. Ik schreef mee aan komische televisieprogramma’s en later was ik samen met die vriend van Bang Gang gastheer van een kunstzinnige, surrealistische show die tien afleveringen liep. Vorig jaar in januari was ik dan nog muzikant in een nogal vreemde talkshow. Ik hou niet van normale televisie.
enola: Is dat eigenlijk normaal in IJsland om op zo’n jonge leeftijd al muziek te maken? Ook Björk begon zo vroeg.
Johansson: (onbewogen) "Björk?"
enola: Ja, ik heb altijd begrepen dat die..
Johansson: (nog steeds even onbewogen) "Wie is Björk?"
enola: Oh komaan, je kent haar wel. Dé Björk.
Johansson: (onbewogen) "Oh maar er zijn heel wat mensen die Björk heten in IJsland.
enola: (zo langzamerhand wanhopig) Ze zat in Kukl en de Sugar Cubes voor ze solo ging?
Johansson: "Zegt me niets. Maar wat betreft je vraag – al weet ik dat niet van haar: normaal is het zeker niet. Mijn liedjes waren overigens echt slecht hoor. Toen de plaat twee jaar geleden werd heruitgebracht op cd heb ik het nummer er laten afhalen. Het was ongelofelijk slecht, niet alleen de productie, maar ik zong ook nog eens vals. Maar het heette dan ook "Vals". Ik was me er dus wel bewust van. Ach ja, uiteindelijk kon het ook niet anders: hoe kan een twaalfjarige nu een goed nummer schrijven?"
enola: In België worden die dan ook niet uitgebracht, al werken we er aan: we doe nu ook al mee aan Eurosong For Kids. Maar nu we het toch niet over Björk hebben: IJsland is wel hip dezer dagen. Hoe komt dat volgens jou?
Johansson: "Nog altijd?"
enola: Er blijven toch maar nieuwe groepen van daar komen. Is het de sfeer daar? Ik zag ooit een documentaire over de IJslandse jeugd, die een heel desperaat beeld ophing van het leven daar. Drinken en wat rondrijden was zowat de enige ontspanning precies.
Johansson: "Ja, in het weekend drinken we gigantisch veel, maar in de week werken we. Zo hard of triest is het echter niet. Het hangt er een beetje van af wat voor persoon je bent. Ik kan er wel mee overweg maar ik heb dan ook heel wat te doen. Het is een goeie plaats om te leven, ik vind er heel gemakkelijk wat ik nodig heb: ik kan een tv-show hebben, een radioshow presenteren, journalist zijn,… Het is allemaal heel low-budget, maar je krijgt de kansen om dingen te doen."
enola: Hoe kwam je op het idee een cover van "Stop In The Name Of Love" te doen?
Johansson: "Ik was gevraagd een cover te doen voor een tribute-album voor Claude François, een vreselijke Franse charmezanger. Ik heb wat nummers van hem beluisterd — meestal vreselijke covers — en daartussen zat dat nummer. Ik heb het nog in het Frans geprobeerd, maar dat ging me niet goed af dus dan heb ik het maar in het Engels gedaan. Mijn nieuw label vond het erg goed. Ik had voor het album ongeveer twintig songs opgenomen en ik vond deze cover er perfect op passen. Zeker omdat ik op het vorige album ook een cover had gezet: op Something Wrong wilde ik ook één. Het was de bedoeling om "Riders On The Storm" van The Doors te doen, maar dat kun je gewoon niet verbeteren."
enola: Heb je al enig idee welke richting je met een volgend album uitwil?
Johansson: "Het volgende album wordt waarschijnlijk meer van hetzelfde. Ik heb genoeg songs liggen die ik niet gebruikte voor Something Wrong voor nog een plaat. Maar ik ben nog niet zeker of ik die ga opvissen: er zat heel wat verschil tussen mijn eerste twee platen en misschien begin ik voor een volgende toch ook opnieuw van niets. Met een echt symfonisch orkest wil ik wel eens werken, dat was al het geval voor dit album, maar het kwam er niet van. Voor mijn volgende plaat wil ik van die grootse orkestrale arrangementen. Er gaat een heel grote kracht uit van zo’n orkest. Geen power als in metal, maar het rockt soms meer dan vervormde gitaren."
enola: Hebben IJslanders een vreemde smaak? Ik zie het in elk geval niet gebeuren dat Sigur Ros hier in de hitparade zou raken.
Johansson: "Dat was ook maar een toevalstreffer, hoor.. Normaal is het dezelfde commerciële muziek. Er zijn genoeg rotslechte IJslandse groepen die de hitparade halen. Sigur Ros had geluk. Mùm verkoopt nauwelijks, Björk een beetje. Gusgus verkocht ongeveer evenveel als mijn eerste album, niet echt fameus. Het goede nieuws dat daaruit volgt, is echter dat indie-groepen niet verwachten iets te verkopen en dus gewoon exact doen waar ze zin in hebben. Ze denken niet aan markten of playlists."
enola: Ik heb het gevoel dat IJslanders een nogal relativerend gevoel voor humor hebben. Ik zag ooit een groep in het voorprogramma van Mùm en halverwege een doodernstig instrumentaal nummer barstten ze met veel zin voor ironie plots uit in een flard "What’s Up" van 4 Non Blondes. En ook jij lijkt achter je uitgestreken gezicht eerder de boel te willen belazeren.
Johansson: "Ik probeer mensen die zichzelf aux serieux nemen te vermijden, van die artiesten die zich heel wat vinden. Dat is zo vervelend. Als je muziek maakt ben je ernstig, ok, maar het moment dat je jezelf een hele vent vindt, ben je fucked up en is het tijd voor iets nieuws. Bepaalde IJslandse bands die het in het buitenland goed doen, krijgen wel wat pretentieuze trekjes zoals hun nummers geen titels willen geven. Niet dat het me iets kan schelen, maar hoe zal hun volgend album heten? Album Twee, met "song nummer twee"? Verder dan dat kunnen ze niet gaan. Hoe gaan ze een stap terug zetten?"
enola: Geef toe, het werkte wel voor dat album (() van Sigur Ros)?
Johansson: "Waarom? Je kinderen geef je toch ook een naam? Zo is dat ook met songs. Wat gaan die mannen doen als ze drie kinderen hebben? Gaan ze die kid one, kid two en kid three noemen? "
enola: Misschien eerder Kid A, Kid B en Kid C?
Johansson: "Yeah. Het moet grappig zijn om voor zo’n klas te staan vol kinderen zonder naam."
