België heeft een traditie van invloedrijke dancegroepen: van Front 242 over Lords Of Acid tot 2 Many DJs, allen maakten ze ooit deel uit van de voorhoede van een vernieuwende beweging. In 2006 beukte Shameboys punky electroalbum Hi, Lo And In Between al onzacht tegen de deur van de galerij der groten. Twee jaar later knalt het duo nog harder met het explosieve Heartcore.
Het waren de ronkende bassen van dansvloerkraker "Rechoque" die Buscemi-drummer Luuk Cox en Discobar Galaxy-lid Jimmy Dewit plots naar de top van de Belgische dancescène katapulteerden. Totaal onverwacht sloeg hun project Shameboy in als een bom. Door de vaderlandse pers kreeg het tweetal een pioniersrol toebedeeld, naast Digitalism, Justice en Simian Mobile Disco. Het debuut Hi, Lo And In Between kende nog enkele straffe klappers van formaat ("Strobot"!, "Transfur"!), maar wist zich als geheel moeilijk te onderscheiden van de net iets spannendere en veelzijdigere albums van hun collega’s, waardoor Shameboy eerder een perifere positie in het dancelandschap innam. Op Heartcore gaan de bassen nog dieper en de beats nog harder, al blijft een extra tikkeltje waanzin ook ditmaal uit.
De vooruitgeschoven single "Splend It" kenden we al. Die is uit hetzelfde hout gesneden als "Rechoque": massieve beuk. Voor je het weet sijpelen de eerste zweetdruppels langs het voorhoofd en de oksels naar beneden. De superbe electro-punksongs "Heartcore" en "Sunday Punk" gaan zowaar nog harder tekeer, samen behoren ze ongetwijfeld tot het meest opwindende van wat de groep ons al liet horen. Je zweet inmiddels als een rund, maar je gaat, en blijft gaan. Shameboy schoeit zijn complexloze dancenummers dan ook op een bijzonder doelgerichte leest, boordevol springstof om de dansvloer in een mum van tijd te doen ontploffen. Cox en Dewit verzekeren explosief dynamiet, geen langdradig gedram.
Jammer genoeg blijft het wachten op het vuurwerk na die explosie. Hier ligt het verschil met pakweg Justice, die wel over de hele wereld voor uitverkochte zalen speelt. Want om een hele plaat lang te blijven boeien, mist Shameboy een hap inventiviteit en subtiliteit. Ook al zijn de nummers opgebouwd uit meer laagjes dan de gemiddelde lasagne, we blijven op het einde vaak met een bescheiden nahonger zitten. Zo mochten onder meet het repetitieve "Our Peggy Ate Her" en het vrij kleurloze "Stumble" gerust wat meer gekruid zijn. Een gastoptreden of een uitstapje richting verfijnde minimal of dub zou de plaat deugd doen. Hierdoor zit een toetreding tot de galerij der groten er ook deze keer niet in; het maken van vermakelijke, instant-dancemuziek prevaleert nog steeds op de pioniersrol.
Om maar te zeggen dat Shameboy de hipste clubs in New York of Tokyo wellicht niet zal bereiken, maar dat het duo daar ook niet om maalt. Want ook al tourde een groep als Lords Of Acid eind jaren tachtig herhaaldelijk doorheen Amerika en Azië, succes in het thuisland bleef uit, tot grote frustratie van de groepsleden. Iets waar Shameboy geen last van heeft, want het hele land ligt nu al aan zijn voeten. Onze kop eraf als het dak van de Werchtermarquee er begin juli niet afvliegt en Cox en Dewit erna niet voldaan genieten van een frisse Jupiler.
Shameboy stelt Heartcore op 29 april voor in de Ancienne Belgique. Op 3 juli speelt de groep op Rock Werchter. Meer livedata kan je vinden op HYPERLINK "http://www.myspace.com/shameboy" http://www.myspace.com/shameboy
