Gitaarpop zonder bijbedoelingen, een band moet al heel goed zijn om in dat genre nog potten te breken. Het Nederlandse The Sugarettes is een van die formaties die een snaar weet te raken en ons met Love & Other Perversities weemoedig naar een op een blauwe maandag aangeschafte elektrische gitaar doet kijken.
“Wasn’t it supposed to be funny?” vroeg het fijne rockbandje Soulwax zich een jaar of tien geleden af op een van z’n platen. Hoewel het bij de Gentenaars vooral om het maken van een leuke popsong ging, lijken The Sugarettes niet vies te zijn van de achterliggende gedachte. Het duo Joep en Iskaa, beiden met een lo fi-achtergrond en verantwoordelijk voor stemmetjes en gitaarklanken, werd een tijdje geleden versterkt met Marnix en Cox (respectievelijk drum en bas) en bracht in die bezetting de e.p. Sugarettecity uit. Dat plaatje ontlokte her en der behoorlijk wat bijval en na een hele rits concerten, zowel in de Lage Landen als in Groot-Brittannië, ligt met Love & Other Perversities een eerste volwaardige plaat in de winkel.
Op dat album bouwen The Sugarettes naarstig aan een brug tussen We Say Party! You Say Die! en Magnapop, om vervolgens op diezelfde brug een kunstje uit te voeren dat even aanstekelijk en zinnenprikkelend is als het eerste zomerse kleedje op een stralende lentedag. Her en der wordt The Sugarettes vergeleken met Voicst, dat andere Nederlandse poprockwonder, maar een eerste luisterbeurt van “Godspeed” volstaat om te beseffen dat deze groep heel wat meer in zijn mars heeft.
Overtuigingskracht, om maar een ding te noemen. Voicst had dan wel de melodieën, het ontbrak hen aan de ziel en geloofwaardigheid die wel helemaal terug te vinden is bij dit gezelschap. Het mag allemaal behoorlijk ongedwongen klinken; er is dan ook niemand die van een rock-‘n-roll-gezelschap verwacht dat het zal aanzetten tot aanschaf van het verzameld werk van Kant. “Bounce on a trampoline of lust” zingt Iskaa in “Bounce”, en dat vat de filosofie van deze band zo’n beetje samen.
De schijnbare onschuld en joie de vivre die halverwege de jaren negentig bij menig Afrekeningbandje aanwezig waren, staan hier op het punt opnieuw de stap naar het grote publiek te zetten. Verwar deze omschrijving echter niet met een zoveelste kortstondige wederopstanding van het fenomeen grunge, daarvoor klinkt dit Hollandse gezelschap veel te nuchter. De morsige gitaren in “My Coco” lijken in ieder geval meer naar The Velvet Underground dan naar Nirvana te verwijzen, al hoor je in Love & Other Perversities hier en daar zowaar een Fastbacks-echo.
In afsluiter “What The Fuck Is Going On?” lijken de puzzelstukjes helemaal op hun plaats te vallen en manifesteert de band zich als een update van het vroege Bettie Serveert. Niet dat de oude versie van die groep versleten is, maar het sprankelende van Palomine is door The Sugarettes heel ingenieus opgepikt en hertaald naar het heden. Getuige de freestyle aan het einde van het nummer, horen daar blijkbaar ook blazers bij. Daar hebben wij zo onze bedenkingen bij, maar beleefdheidshalve en omdat de rest van de plaat zo zorgeloos aanstekelijk is, zullen we die kleine bemerking met de mantel der liefde bedekken.
