Met een puike plaat als What The Toll Tells en wat wind van Saddle Creek in de rug bereikte Two Gallants twee jaar geleden plots een breder publiek. Intussen bereidt het duo een nieuwe release voor, maar voor het zo ver is, mag u met The Scenery Of Farewell nog heel even van een plagerig aperitiefje genieten.
In welke mate The Scenery Of Farewell toonaangevend is voor Two Gallants’ toekomst, moet natuurlijk nog blijken uit het volgende album, maar het is in ieder geval een feit dat het geluid van de nieuwe e.p. een beetje afwijkt van Two Gallants’ twee vorige platen. Het betreft weliswaar kleine verschillen, maar om het hoekje lijkt er vandaag toch een nieuwe versie van Two Gallants zijn opwachting te maken.
Daarvan getuige bijvoorbeeld het eerste nummer "Seems Like Home To Me": ofschoon Two Gallants’ weemoedige melodieën er geen twijfel over laten bestaan dat u nog altijd naar dezelfde groep aan het luisteren bent, is het liedje in vergelijking met "Las Cruces Jail" — het eerste nummer van de vorige plaat What The Toll Tells — toch een opvallend zachte openingstrack.
Het restant van The Scenery Of Farewell bouwt hierop verder: nummers als "Lady", "Up The Country" en "Linger On" passen vrij goed in Two Gallants’ winkel, maar hevige rockgitaren à la "Long Summer Day" en "Steady Rollin" blijven nu wel uit. Houd er nog even rekening mee dat zelfs de mondharmonica op het nieuwe plaatje een kleinere rol heeft, en u komt tot het besef dat de verschillen met What The Toll Tells en The Throes wel moeten opvallen.
Voor alle verschillen met het vroegere werk zijn er echter evenveel gelijkenissen. De groep belijdt immers nog altijd met evenveel overtuiging zijn blues, en bijgevolg loopt het met de liefde in het rijk van Two Gallants nog iedere keer even fataal af. Doordat nu bijna een halfuur tijd voor slechts vijf liedjes wordt voorzien, komt dat nog meer tot uiting.
Het tot acht minuten uitgerekte finalestuk "Linger On" vat The Scenery Of Farewell nog even mooi samen: het nummer begint met een zachte piano en wat minimale begeleiding van een mondharmonica, om het publiek zo tot op het einde van de plaat tergend traag op het melancholische ritme van Adam Fontaines’ gekwelde hart mee te laten drijven. Daarbij komen nog maar eens kroonreferenties als Bob Dylan en Neil Young naar boven, maar wie maalt erom als het met een hoop flair wordt gebracht?
The Scenery Of Farewell een gedroomd tussendoortje noemen, komt op hetzelfde neer als de wereld als een bol te beschouwen. Na de kleine hype rond What The Toll Tells ligt het zeer voor de hand dat Two Gallants’ nieuwe kwaliteitsmateriaal nog meer vuur bij zijn publiek zal doen oplaaien. Wij zijn in ieder geval niet van plan om het brandje te blussen.
