Animal Lovers Only, 2007
Chauvinisme is niet meteen ons ding, maar wanneer ‘onze stad’
ergens in een positief daglicht wordt gesteld, dan laten we dat
zeker niet onvermeld. Daarom ook vonden we het leuk dat er enkele
weken geleden in onze lijfkrant een artikel stond over het feit dat
het de laatste jaren niet al kommer en kwel meer is in Mechelen.
Sterker nog, dat het zelfs weer aangenaam toeven is in de
Dijlestad. We zijn de ‘meest bebloemde stad’ van het land (tja), de
economie kende de laatste jaren een enorme boost, de binnenstad
werd opgesmukt én we hebben weer een ploeg in de hoogste
voetbalklasse. Spijtig genoeg wordt er nog steeds weinig, om niet
te zeggen geen aandacht besteed aan het feit dat ook de Mechelse
rockbodem niet zo onvruchtbaar is als het soms lijkt, want I Love
Sarah – één van ’s lands grootste beloften – heeft uitgerekend hier
haar wortels.
Ons exemplaar van ‘Hoekzetel Bruno’ zat netjes verpakt in het
hoesje van Tenpole Tudors ‘Wunderbar’. Sympathiek, dat wel, maar
ook een beetje kenmerkend voor de ingesteldheid van de groep.
Liever dan zo snel mogelijk de grote sprong te wagen naar een
(middel)grote platenfirma (met de bijhorende artistieke
toegevingen) gaan bandleden Rudy Perdu (gitaren, toetsen, stem) en
Jani Jani (drums, percussie, toetsen, stem) vastbesloten hun eigen
weg, met alle praktische beperkingen en consequenties van dien. Het
draagt allemaal bij tot de cultstatus en vooral het
‘jongensboeksfeertje’ dat zo’n beetje rond de groep hangt: gezworen
kameraden die op hun eigen manier, met bescheiden middelen,
proberen hun doel te bereiken.
‘Hoekzetel Bruno’ heet het officiële debuut te zijn van I Love
Sarah, maar het is lang niet hun eerste wapenfeit. Perdu en Jani
sloegen de handen in 2004 al in elkaar en leverden eerder al een
titelloze demo af (’04), de e.p. ‘Toothbrush’ (’05) en een
registratie van hun optreden in De Kaaiman (‘Live in Japan’).
Voorts waren er uiteraard de niet onopgemerkte deelnames aan Latent
Talent en Humo’s Rock Rally, voorprogramma’s voor Millionaire,
Sukilove, Goose en Battles én passages
op Mauro’s AB-festival (drie jaar geleden), De Nachten, Dour en het
Estse Plink Plonk-festival. Wat de ’technische fiche’ van dit
plaatje betreft, zijn er nog twee dingen die zeker het vermelden
waard zijn: ‘Hoekzetel Bruno’ werd opgenomen en gemixed door Pascal
Deweze (Metal Molly, Chitlin’ Fooks, Sukilove) en verschijnt als
10-inch vinylplaatje. Wie zijn platendraaier niet (meer) aan de
praat krijgt of intussen allang naar de schroothoop heeft verwezen,
willen we er wel op wijzen dat de e.p. tijdens optredens van de
groep ook verkrijgbaar is op cd-r. (Einde dienstmededeling)
Alles bij elkaar duurt deze plaat net geen achttien minuten, maar
dat volstaat voor Rudy Perdu en Jani Jani om hun rijkheid en
verscheidenheid aan talent, ideeën en vakmanschap te etaleren. Het
is een koud kunstje voor de vuist weg een aantal platen op te
noemen van bands die zichzelf graag geboekstaafd zien als
avant-gardistisch en/of eclectisch, maar vaak niet verder geraken
dan wat pretentieus geneuzel en ongeïnspireerd gerommel in de
marge. Dat is bij I Love Sarah geenszins het geval. Ondanks het
feit dat de nummers van de eerste tot de laatste seconde zijn
volgestouwd met tempowisselingen, de meest uiteenlopende stijlen en
vaak op het eerste gezicht vloekende en botsende ideetjes, klinkt
het geheel nergens geforceerd maar integendeel erg naturel.
Een comfortabele relaxstoel is ‘Hoekzetel Bruno’ alvast niet:
‘klikvast’ is de boodschap, want bij momenten is dit kleinood een
heuse roetsjbaan, een muzikale caleidoscoop. Dat de groep af en toe
wordt vergeleken met Evil Superstars is gezien het grillige en
wispelturige karakter van de songs niet verwonderlijk. Toch vinden
we dat I Love Sarah eerder klinkt als de ‘poppendant’ van
Pawlowski, Vanhamel en co. Andere dingen waar we af en toe moesten
aan denken, waren de tweede Mitsoobishy Jacson (waaraan behalve
Mauro ook Pascal Deweze meewerkte) en omwille van de ideeënrijkdom
en de verrassende wendingen aan het titelloze debuut van
Semifinalists.
Spontaan en intuïtief maar tegelijk weldoordacht, zo kunnen we dit
schijfje met uitschieters als ‘Braken Koffie Braken Lasagne’,
‘Queens of the Stone Age’ en ‘De Gokchinees’ omschrijven.
Liefhebbers van prettig gestoorde, licht ontwrichte(nde) en
onvoorspelbare speelkamerpop doen hier dus hun voordeel mee!
