Eens om de zoveel tijd wordt een nieuwe metalband of -project
gedistilleerd uit bestaande collectieven. Denken we maar aan het
Roadrunner United project, Delain of Demons and
Wizards. Soms kan het ook mislopen, iets wat de mannen van Chrome Division vorig
jaar tot hun scha en schande moesten ondervinden. Maar vaak is het
zo dat dergelijke projecten om duimen en vingers van af te likken
zijn. Demiurg is zo’n allstar-project dat niet onder de radar van
uw aandacht mag blijven hangen.
Ook Demiurg brengt een aantal ronkende namen in stelling. De
bezieler van de band is Rogga Johansson, die ons vroeger al
gebombardeerd heeft met bands als Paganizer en Ribspreader. Ed
Warby, die we kennen van Gorefest, neemt de
drums voor zijn rekening. Johan Berglund, die instaat voor het
stevige baswerk, kent u dan waarschijnlijk weer van This Haven. Pär
Johansson is waarschijnlijk het kneusje in de band, al was het maar
omdat hij buiten Demiurg tot nog toe bitter weinig opzienbarends
heeft gepresteerd. Op gitaar en keyboards: mister Dan Swano
himself. U kent hem zonder twijfel van Edge of Sanity en als
producer van het briljante Opeth. Wie de
optelsom van al dit talent maakt, komt ergens uit in de buurt van
superlatieven als ‘goddelijk’ en ‘essentieel’, adjectieven die
zeker van toepassing zijn op deze ‘Breath of the Demiurg’.
In de eerste twintig seconden gaat de plaat er al beukend vandoor
en zo wordt ook meteen de trend gezet voor de komende veertig
minuten. Opener ‘The Dreams without End’ doet de Zweedse
deathmetalstroming alle eer aan. Een snoeiharde riff verpulvert
alles wat binnen een straal van 5 kilometer van de speakers staat.
Een song met een opbouw die klopt als de spreekwoordelijke bus en
die volgepropt is met sterke tempowisselingen. Het geweldig strakke
gitaarwerk blijft doorhameren, want ook ‘Flesh Festival’ bulkt van
de energie en zorgt voor ernstige complicaties ter hoogte van de
nekwervels. ‘City of Ib’ is het van hetzelfde laken een pak, al
wordt het beddegoed ook hier verknipt tot een strak zittend
metaljasje. Drie nummers ver, en meteen ook drie hoogtepunten: een
mens zou voor minder enthousiast worden.
Ook de Opeth-achtige grunt zal velen kunnen bekoren. Die is wel
enigszins meer in de achtergrond gemixt waardoor de gitaar grootser
gaat klinken, maar toch blijft de stem krachtig en
agressief.
Het is ondertussen wel duidelijk welke richting deze plaat uitgaat.
De invloeden van Edge of Sanity, Entombed en soms
zelfs Satyricon zijn prominent aanwezig, maar dat neemt niet weg
dat Demiurg ten allen tijde fris klinkt. Vernieuwend is misschien
wat veel gezegd, hoewel de plaat een paar dingen laat horen waar we
lichtjes van opkeken.
Ook verder op de plaat blijft het niveau van de songs enorm hoog.
Geen enkel moment waarbij men denkt om de krant te gaan lezen,
neen, ‘Breath of the Demiurg’ eist uw volle aandacht op en het kost
niet veel moeite om die erbij te houden. Blijven opzetten is
trouwens de boodschap, want bij elke draaibeurt wordt dit album
enkel maar beter.
Als debuutplaat kan ‘Breath of the Demiurg’ zeker tellen. Dit
internationale gezelschap laat horen wat het waard is en de stuk
voor stuk ijzersterke songs zullen bij heel wat liefhebbers van het
hardere werk ongetwijfeld in de smaak vallen. 2007 leverde ons al
een opmerkelijk groot aantal goede deathmetal releases op, maar
deze zal ongetwijfeld ergens aan top staan ons jaaroverzicht. En nu
maar hopen dat we tijdens de tweede jaarhelft een even grote
metaloogst mogen binnenhalen.
