Stoere jongens in stoere kleren die stoere praat verkopen. Het beeld van hiphop is in brede kring nog steeds ongenuanceerd te noemen. Al is het een feit dat ook binnen de hiphopwereld weinig moeite gedaan wordt om dat imago aan te passen of bij te stellen.
En dus wordt er raar opgekeken wanneer binnen het wereldje opeens een stem weerklinkt die verder kijkt dan de “bling and bitches” die zoveel ongeïnspireerde teksten opleveren. Machogewauwel op derderangs beats en sampleclichés maken zozeer de teneur uit dat eenieder die buiten het rigide vakje kleurt maar onmiddellijk in een ander hokje gestopt moet worden.
Bleke jongens die hiphop kruisen met cut up-technieken en weinig voor de hand liggende samples worden als avanthoppers bestempeld, terwijl reflecties over het persoonlijke leven die iets dieper graven dan “I got fucked” al snel onder de controversiële noemer “emo-rap” (ook wel eens “hipster hop” genoemd) geplaatst worden. Maar was het niet oude rot LL Cool J die met “I Need Love” als een van de eersten een wel heel melige maar ook oprechte tekst schreef waarin hij zichzelf niet spaarde? En wie durft Cool James als emo te bestempelen?
Met het introspectieve Personal Journeys gaf Sage Francis ongetwijfeld het startschot voor wat sommigen nu dus emo-rap noemen. Maar Sage Francis deed niet meer dan zich in een traditie plaatsen die al lang door de grootheden van de hiphop uitgetekend en bepaald was, lang voordat de “big willy-style” in bepaalde kringen ingang zou vinden en elke onzekerheid afgestraft zou worden. Maar het subgenre is een vloek en een zegen voor elke groep, want waar een aantal mensen louter op de categorie zullen afhaken, zijn er anderen die er net daarom op zullen springen. Rasartiesten als Aesop Rock, Sage Francis en in mindere mate Sole worden immers willens nillens ook onder diezelfde noemer geplaatst.
Calm. als emo-rap klasseren is de groep met een loodzware erfenis opzadelen, want in vergelijking met de groten valt Anti-Smiles veel te snel door de mand. De productie van AwareNess is degelijk en sober maar ook weinig avontuurlijk en clichématig, terwijl de teksten en flow van Time wel diep willen graven maar toch blijven hangen in voor de hand liggende woordconstructies en gezochte beeldspraak. Maar dat maakt van Anti-Smiles nog geen slecht album. Niet elke hiphopartiest blinkt immers uit in originaliteit.
Nummers als “Treat Me Like A Villain”, “Lumberjack Love” en “Depression 200 Mg” springen er door hun weemoedige sfeer duidelijk uit, terwijl “Gem My Mind Right” en het titelnummer, dat onder andere de term “emo” bekritiseert, niet boven het niveau van de repetitieruimte uitstijgen. Gelukkig valt er in het merendeel van de nummers nog genoeg te ontdekken om het album uit het slop te trekken, al blijft ook dan een gevoel van middelmatigheid hangen.
Anti-Smiles heeft als grote troef dat het een oprecht album is dat buiten de reguliere lijnen wil kleuren, en de poco-pech dat anderen de grenzen al dusdanig overschreden hebben dat het moeilijk wordt nog op te vallen. Zeventien nummers zijn hoe dan ook te veel van het goede, maar als het album met mondjesmaat tot zich genomen wordt, staat het er wel. Calm. mag dan te korte beentjes hebben om mee te rennen met de grote jongens, hij let er wel op dat de afstand nooit te groot wordt.
