U kent ze wel: liefhebbers van de niets-aan-de-handmuziek van Jack Johnson. Aardige mensen vaak, daar niet van, maar wat jammer dat hun blikveld vanuit de hangmat zo beperkt is. Er is immers zo veel beter, spannender en interessanter werk! Lieve mensen, de redding is nabij: Brett Dennen. Want wat is So Much More een geweldige cd!
Brett Dennen (26) uit Santa Barbara is een opvallende verschijning. Hij groeide op in de beschermde omgeving van Oakdale (Californië), tussen cowboys en boeren. Hij ging er niet naar school, maar kreeg net als zijn oudere zus en jongere broer thuis onderwijs. Het duurde lang voordat hij wist hoe hij iemand moest groeten en hoe hij met andere kinderen moest omgaan. En dan is hij ook nog eens 1,98 meter lang, draagt hij een brilletje en kan hij nauwelijks ruiken. Voeg daar een opvallend hoge, zachte, hese stem bij en, zie daar, Brett is anders. Zo veel anders.
So Much More, geproduceerd door Kevin McCormick (o.a. Jackson Browne), is Bretts tweede album. Het staat vol met muziek die vooral aan de jaren zeventig doet herinneren. Folksongs, met gevoelige, persoonlijke, intelligente teksten. De melodieën, niet zelden voorzien van Paul Simon-achtige Afrikaanse ritmes, zijn ijzersterk.
Prijsnummer is "There Is So Much More". Een trage song, die zich door Bretts heerlijke stem, kabbelende gitaar en meeslepende percussie, aangenaam in het hoofd nestelt. Brett zat in het vliegtuig van Oakdale naar Baltimore, toen hij — een kwartier voor de landing — vernam dat George W. Bush was herkozen als president. Een deel van de passagiers klapte, een ander deel maakte afkeurende gebaren en begon te joelen. Brett zat erbij en keek ernaar, en werd depressief van het nieuws. "When I heard the news/ My heart fell on the floor/ I was on a plane on my way to Baltimore/ In these troubled times it’s hard enough as it is/ My soul has known a better life than this." Daarna neemt de song een andere wending en wordt ze een pleidooi voor zelfreflectie. Werkelijk prachtig!
De opsomming van het vele moois is hiermee niet ten einde. Wat te denken van de prachtige opener "Ain’t No Reason", waarvan de eerste zinnen louter worden ondersteund door zijn akoestische gitaar. "There ain’t no reason things are this way/ That’s how they’ve always been and intend to stay/ I can’t explain why we live this way/ We do it every day". Ook zeer fraai: "Darlin’ Do Not Fear" (hé Paul Simon!), "She’s Mine" en "I Asked When", die beide aan Bob Dylan doen denken. Steeds is het vooral die bijzondere stem, maar ook zeker de verzorgde instrumentatie, die de songs hun eigen geluid geven.
Voor Brett Dennen, wiens favoriete album aller tijden Paul Simons Graceland is, staat één ding vast: hét album van 2006 is Surprise van Paul Simon. Een verrassend sterk album, dat zeker. Maar in een eindejaarslijstje hoort Brett Dennen óók thuis. Het is maar dat u het weet.
