Het Amerikaanse Suffocation speelt het soort muziek waar ze in het Engels de vreselijk eloquente term "brutal death metal" voor bedacht hebben. Op de nieuwe worp wordt dat kleurend adjectief verheven tot "hondsbrutaal". Met het schuim op de mond.
We verwachten ook niets anders van de band die in de loop der jaren uitgegroeid is tot één van de mastodonten van het genre. Dat een roemrijk verleden op zichzelf geen garantie is voor ter zake doend nieuw materiaal kan Iron Maiden beamen, maar gelukkig nekt Suffocation dat verschrikte addertje door met veel poeha de tuin der relevantie binnen te stormen. Het mag geweten zijn: wij zijn enthousiast. Van de Slayeresque intro tot het laatste keer alles geven van "Prelude To Repulsion" loopt de bruutheid als een kleverig rood spoor door het album. Overmatige gore komt er echter niet aan te pas: de band bereikt zijn doel langs louter muziektechnische weg. En daar hebben wij respect voor, zeker in een genre als dit waar agressiviteit al even vaak als alibi fungeert voor hersenloos geram.
Suffocation besloot duidelijk te tonen hoe het dan wél moet en gooit meteen alle remmen los met "Abomination Reborn": op de genadeloze opener worden knoertharde riffs afgewisseld met dissonante solo’s, terwijl "Bind Torture Kill" dan weer toont dat de heren even goed een beukende speed-break kunnen aframmen. Suffocation is echter op zijn best wanneer het een melodisch motiefje afwisselt met genadeloos gehamer, zoals te horen is op "Redemption", een typisch death metalnummer met een moordend haakje, en het nogal neoklassiek hoogstandje "Misconceived". Daarbovenop wordt al dat gevarieerds nog eens gekruid met ingenieuze songstructuren, uitmuntend musiceerwerk en een vrachtwagenlading grunts.
Dat de lijn tussen compositorisch vernuft en pointeloos gehannes desondanks dun is, bewijzen nietszeggende vulnummers als "Translucent Patterns Of Delirium" en "Regret". "Entrails Of You" heeft dan weer het geluk dat we het concept van de death metal-lovesong nooit helemaal zullen snappen ("You are so / fucking / beautifuuuuuuuuuuuul") waardoor het het voordeel van de twijfel krijgt. Niet toevallig zijn het allemaal nummers van de tweede helft van Suffocation: zoals zo vaak het geval is met geweldige albums werden de kneusjes van de klas ergens achteraan in het cd-equivalent van een donker hoekje gestopt.
Maar ach, wie geeft er ook iets om. Feit is dat Suffocation een gewéldig drie vierde van een album heeft gemaakt, en neen mijnheer, die ouwe knarren zijn er verdorie niet vriendelijker op geworden. Heeft u toevallig een voorliefde voor de bottere dingen des levens, dan zou dit wel eens één van uw platen van het jaar worden. Hoera! Eindelijk een deuntje om van die idiote schoothondjes bij uit elkaar te schoppen — uw huisgenoten zullen content zijn. Met een stel oordopjes.
