Less is more is een principe dat, hoewel vaak misbruikt, nog steeds werkt voor een aantal bands. Bijvoorbeeld voor The Weepies, een groepje dat ontstaan is als samenwerking tussen twee singer-songwriters die terecht begrepen dat het geheel beter is dan de som der delen. Welkom in de wereld van kleinschalig geluk.
Free folk, antifolk, weird folk, het lijkt alsof de laatste jaren de benaming belangrijker geworden is dan de muziek die er achter schuil gaat. Voor de debuutcd van The Weepies zouden we dan ook graag, met uw permissie, spreken over folk, welke betekenis of invulling dat voor u ook mag hebben. Denk echter niet aan geitenwollensokken, meerstemmige meisjestrio’s, eigenzinnige piepjonge singer-songwriters of laptopwizzards. Neen, The Weepies zijn old skool: een jongen, een meisje, een akoestische gitaar en een subtiele ritmesectie die samen eenvoudige popliedjes brengen waarop het heerlijk verliefd worden is.
Veel had het niet gescheeld, of niemand had ooit Say I Am You gehoord: god weet naar welke plaat wij op dit eigenste moment hadden zitten luisteren, zo zangeres/gitariste Deb Talan op een blauwe maandag in Boston niet naar een optreden van zanger/gitarist Steve Tannan, een brave jongen met zijn debuut Big Señorita vers onder de arm, was gegaan. De twee bleken stiekeme bewonderaars van elkaars werk te zijn en, hoe lopen die dingen, zien allebei wel brood in een samenwerking. Als opwarmer is er in 2003 het albumette Happiness, maar nu, een goed half jaar nadat de plaat online verschenen is, ligt met Say I Am You het eerste volwaardige album eindelijk in de rekken.
En dat album, liefste broeders en zusters, is een heerlijke plaat. De zachte, weemoedige stem van Tannan, de zoete backing vocals van Talan, de wiegende gitaarmelodieën en de hypnotiserende strijkers in "Painting By Chagall", het zijn maar enkele van de elementen waarmee The Weepies je muzikaal over de bol aaien en een portie feel good muziek afleveren die zijn gelijke niet kent.
Hoewel de muziek gelukzalige glimlachen weet op te wekken, let op de dromerig onnozele blik in onze ogen, lopen de songs op Say I Am You niet per sé over van levensvreugde. Het door Deb Talan lieflijk gezongen "Nobody Knows Me At All" doet je afvragen waar die Tannan op wacht om zijn arm troostend rond haar te slaan en te fluisteren dat het allemaal wel goed komt, of zoals Talan het zelf zingt in "This Is Not Your Year": "Breathe through it." Een levensles hoeft niet uit dure woorden te bestaan.
Say I Am You is de plaat die yogagroeperingen aller landen altijd gevreesd hebben: de ultieme berusting treedt op tijdens het beluisteren van dit album, samen met, achtereenvolgens, een aanvaarding van je lot en, bij de zevende beluistering, een eenwording met de kosmos. Niet heus uiteraard, maar om maar te zeggen dat songs als "World Spins Madly On" en "Love Doesn’t Last Too Long" niet van het type zijn dat je makkelijk onberoerd laat, integendeel.
