Terwijl de houdbaarheidsdatum van artiesten pijlsnel naar beneden duikt, blijven de noiseveteranen van Sonic Youth vol overgave nieuwe paden verkennen. Al enkele jaren kiest de groep daarbij voor subtiliteit in plaats van onverholen gitaarterrorisme. Met Rather Ripped bevestigen de New Yorkers dat ze nog steeds een relevante en toonaangevende band zijn in het hedendaagse rocklandschap.
Een kwarteeuw maken ze al platen en nog steeds zit er geen sleet op hen: Sonic Youth is een van de weinige groepen die na een twintigtal schijfjes (de tellingen over het exacte aantal lopen sterk uiteen) nog altijd verrassend én indrukwekkend sterk uit de hoek kunnen komen. Met voorganger Sonic Nurse leverde de band een onvervalst meesterwerk af en enkele parels van die plaat, zoals "Dude Ranch Nurse" en "I Love You Golden Blue", blijken nu de richtingaanwijzers die de band gevolgd heeft bij het maken van Rather Ripped.
Net als op zijn voorganger staan op Rather Ripped vooral nummers die met melodielijnen en bijna zeemzoeterige zang het haar op je armen overeind laten komen. Wil dat zeggen dat Sonic Youth afscheid genomen heeft van dissonantie en noise-uitbarstingen? Verre van, alleen zijn de muzikale uitspattingen subtieler aanwezig dan vroeger en heeft de groep ze mooi weten te verbergen onder een heerlijk zacht popdeken. De eerste luisterbeurten ontgaan ze je misschien, maar eenmaal de weerhaakjes zich onderhuids vastgezet hebben, openbaren de songs zich in hun volle glorie en onderga je Sonic Youth helemaal.
Met de openingstrack, "Reena", grijpt Kim Gordon je meteen bij je nekvel en dwingt je meesterlijk op de knieën als ze hartstochtelijk "You keep me coming home again" zingt. Hà à r reden om naar huis te blijven komen, Thurston Moore, neemt het vervolgens enkele nummers van Gordon over en ook bij Moore voert de schoonheid van de nummers de boventoon. Het doet een beetje denken aan diens soloplaat Psychic Hearts. Pas bij "Sleepin Around", dat qua ritme een broertje van het briljante "Sunday" van A Thousand Leaves is, durft de groep openlijk en direct de gitaren in hun volle glorie te laten klinken.
Halverwege de plaat, tijdens "Jams Run Free", denken we even een aanzet te horen tot een uitbarsting in de trant van "Death Valley ’69", maar de bocht die de harmonieuze gitaren nemen, bewijst dat Sonic Youth nog steeds in staat is zijn luisteraars te verrassen. Hoogtepunt van het album is dan ook het indrukwekkende "Turquoise Boy", een nummer dat alle gezichten van Sonic Youth laat zien. Er zijn de gitaren die zich naar een hoogtepunt werken, er zijn de popmelodieën, er is de schoonheid en het geheel blijkt moeiteloos te werken.
De toetreding van Jim O’Rourke tot de groep enkele jaren geleden, gaf Sonic Youth nieuwe creatieve impulsen waarvan de vruchten op de vorige albums te horen waren. Het vertrek van O’Rourke een jaar geleden, deed de vrees rijzen dat Sonic Youth het bereikte niveau niet zou kunnen volhouden. Niets is echter minder waar. Hoewel Sonic Nurse misschien net iets meer als een geheel klonk, is Rather Ripped zonder probleem als een meesterwerk te bestempelen. Sonic Youth is op plaat niet misschien meer dat zootje herrieschoppers, de evolutie die de band doorgemaakt heeft, is op z’n minst fascinerend. Of het nu met feedback, gelaagde gitaarritmes of fascinerende melodieën is, deze groep weet je nog steeds, net als in de begindagen, van je stuk te brengen met zijn muziek. En dat is uiteindelijk waar het om draait.
