Er zijn mensen die al smelten – wat zeggen we, kláárkomen, bij het
horen van de woorden ‘IJslandse’ en ‘elektronica’. Ook wij zijn er
niet vies van. Eens om de zoveel maanden – vooral in de winter
durven wij ons ook wel eens te warmen aan de elektro(nica)pop van
o.a. Ölvis, Ampop, Kippi Kaninus en 7oi uit het vriesvak halen,
meestal met een boek van de IJslandse Nobelprijswinnaar Haldór
Laxness op schoot. Daarom voelt het vandaag ook een beetje vreemd
aan het – kreunend onder een loden zon – te moeten hebben over de
laatste cd van Yagya, aka Aðalsteinn Guðmundsson. ‘Will I Dream
During The Process?’ is tevens de vijfde release van het
Nederlandse label Sending Orbs. Aðalsteinn Guðmundsson wordt dit
jaar dertig en is al een half leven actief in de muziek. Niet
alleen als Yagya, maar ook als Plastik en (vooral) als Steini heeft
hij al een hele reeks releases op zijn naam staan. Daarnaast maakte
hij ook deel uit van het IJslandse Sanasol.
‘Will I Dream During the Process’ is de opvolger van ‘Rhythm of
Snow’, dat in 2002 verscheen op het intussen ter ziele gegane Force
Inc.. Op dit debuutalbum was heel goed te horen dat Yagya een
trouwe afnemer was van de releases van Basic Channel, een ander
Duits label dat in ’93 werd opgericht in Berlijn en op haar beurt
weer heel sterk beïnvloed werd door de house- en technopioniers uit
Chicago en Detroit. Ook al kreeg ‘Rhythm of Snow’ veel lovende
commentaren en leverde het Yagya een hele schare fans op, tegelijk
was er de kritiek dat hij net iets te veel leentjebuur had gespeeld
bij Wolfgang Voight en diens ‘Gas’-project. Daar was wel iets van
aan: beide maakten ze een plaat vol stemmige, bezwerende minimale
house en techno, doorspekt met natuurgeluiden, en met aandacht voor
zoete melodieën. Maar origineel of niet, de kwaliteit van de tien
tracks op ‘Rhythm of Snow’ was van een dermate hoog niveau dat de
meest genadeloze critici meteen de mond werden gesnoerd.
‘Will I Dream During the Process’ is het logische vervolg op het
Yagya-debuut van vier jaar geleden. Guðmundsson gaat verder op de
ingeslagen weg, maar is er intussen in geslaagd een persoonlijkere
stijl te ontwikkelen. Net als op zijn eerste album probeert Yagya
ook hier de schoonheid, maar ook het mysterie van de ons omringende
wereld, met in de eerste plaats de natuur en de elementen, te
vatten en te verklanken in sfeervolle, gelaagde muziek. En ook al
wil hij geen moeilijke, ondoorgrondelijke of pretentieuze plaat
maken, toch geeft deze cd pas na ettelijke luisterbeurten haar
schoonheid prijs. Wie ‘Will I Dream…’ oppervlakkig beluistert, zal
dan ook niet meer horen dan een vlak, mat en eentonig geheel. Het
is echter zoals een nachtwandeling, waarbij je aanvankelijk geen
steek ziet tot je ogen gewend raken aan het duister. De schoonheid
van de plaat – de beats, de bassen, hier en daar een zwoele stem –
het zit onder de buitenste laag, die wordt gevormd door zweverige
synthesizers en echo-effecten.
Tien tracks telt deze plaat, en geen één blijft onder de zes
minuten. Geen nood, zolang er genoeg gebeurt in de nummers is dit
zelfs een pluspunt. De meeste composities klinken gelukkig
voldoende fris en spannend om onze aandacht erbij te houden. In de
andere gevallen (die zijn gelukkig erg schaars) is de verleiding
soms groot om de skip-toets op te zoeken, maar eerlijk gezegd raden
we u dat niet aan. Wat deze cd ondanks enkele dipjes zo sterk maakt
is de heerlijk relaxte flow, die als een rode draad doorheen
het frisse (maar tegelijk verfrissende) album loopt.
Of men bij Sending Orbs champagne ontkurkt heeft toen men Yagya
wist te strikken, weten we niet, feit is alvast dat we het niet
verwonderlijk vinden dat uitgerekend dit label en deze artiest
elkaar gevonden hebben. Met ‘Will I Dream During the Process’
breien zowel Sending Orbs als Yagya alleszins een vervolg aan hun
respectieve succesverhalen, weten ze onze zinnen te prikkelen en
ons, arme stervelingen, weer aan het dromen en het fantaseren te
zetten.
