"Rustgevende muziek, die beoogt om met de omgeving te versmelten, maar idealiter ook een nadere beluistering doorstaat", zo luidt de opvatting van grootmeester Brian Eno over ambient. Het resultaat is muziek die amper bewust wordt waargenomen, maar die wel de gecreëerde ruimte weet in te kleuren.
Eno werkte dat uitgangspunt voor het eerst uit op zijn album Discreet Music uit 1975, waarop hij uitgesponnen geluidssculpturen minutieus liet voortbewegen. In 1978 perfectioneerde hij het genre op Ambient 4: On Land, de klassieker van de ambient-stroming. Groepen als Labradford en Tortoise gaven het genre midden de jaren negentig een isolationistische oriëntatie mee. Ze integreerden ook de gitaar in de soundscape en kenden de ambient op deze manier een postrocktintje toe. Gelijklopend voegden geluidstovenaars als Oval en Fennesz psychedelische glitch en ruissamples toe aan de ambient. Zo kon het genre zich in de loop van de jaren steeds verder ontwikkelen.
Het is bij die laatste ontwikkelingsfase dat Gregg Kowalsky aansluiting zoekt. De Amerikaan serveert op zijn debuut Through The Cardinal Window drie kwartier lang uitgesponnen drones, netjes gespreid over zeven tracks. Elk nummer dreunt tergend langzaam voort: de geluidssculpturen kennen erg weinig diepgang en zijn te vaak het resultaat van eindeloos geneuzel.
Kowalsky zelf beweert dat zijn composities sterk beïnvloed zijn door de troebele lucht die doorheen Zuid-Florida waait. Through The Cardinal Window is dan ook doorspekt met weifelende field recordings die Kowalsky ter plekke opnam: een drieste wind, een olijke zeebries,… you name it!
Het ultieme doel van dit soort muziek is een bepalende sfeer neer te zetten. De term ambient komt dan ook van het Latijnse "ambire", wat zoveel als "omringen" betekent. Bedwelmende muziek zonder structuren waarin je alle besef verliest dus. Ook hierin slaagt Kowalsky slechts gedeeltelijk. De haarfijne tonen kenmerken een ontluikende melancholie, en toch verslikt Through The Cardinal Window zich in de perceptie door langdradigheid en een gebrek aan inventiviteit. Enig lichtpunt is "Into The Marshes They Drove Me", het enige nummer waarin wel degelijk iets lijkt te gebeuren. Het is ook het enige moment waarin Kowalsky uitnodigt tot participeren door het opbouwen van een spanningsboog. Een sample van Isis wordt door de mangel gehaald en mondt uit in een waar glitchfestijn.
De zes overige tracks zijn helaas minder spannend. Nochtans bewezen onder meer Nathan Fake en Amusement Parks On Fire onlangs dat er wel degelijk interessante manieren bestaan om drones te integreren in respectievelijk dance en rockmuziek en deze zo tot spannende klanktapijten om te toveren. Daar ligt waarschijnlijk net het verschil tussen artiesten en genieën: Kowalsky maakt een fijne studie van de drone, maar onderwerpt zijn studiemateriaal niet aan eigen experimenten. Het is dus niet verwonderlijk dat Kowalsky op dit moment aan het Mills College in Oakland studeert om zijn Master in Fine Arts in Electronic Music and Recording Media te behalen. Het is allemaal erg netjes, een arctische studie als toekomstig lesmateriaal.
Als er iets duidelijk is, dan is het dat dit album iets mist. Een frisse touch, een vernieuwende invalshoek had iets kunnen toevoegen. Nu broeit er niks onderhuids. Kowalsky had misschien wat beter naar Eno moeten luisteren want Through The Cardinal Window wordt dan wel amper bewust waargenomen, het weet de gecreëerde ruimte nauwelijks in te kleuren.
